Wales 1

Daar we vroeger zowat de rest van Engeland met de motor hebben verkend, doen we nu enkel de streken aan waar we nog niet geweest zijn : het zuidwesten en midwesten en Wales (wat je eigenlijk niet als Engeland mag beschouwen, anders krijg je boel met de Welshmen). Zodoende reden we via Herefordshire in Engeland Wales binnen en vonden opnieuw een plaats langs een binnenweg zo’n 12 km van Glasbury. Het was er weer bijzonder rustig en ’s anderendaags gingen we te voet naar Glasbury met het gedacht van inkopen te doen. Op de GPS hadden we gezien dat dit dorp het grootste was in de omgeving en we gingen er op zoek naar een winkel. We vroegen een voorbijganger waar we konden shoppen en kregen te horen dat het winkeltje van het plaatselijke benzinestation het enige was in de wijde omtrek. Hier kan je beter vooruitziend zijn, zei hij,”you’re in the wild here”.

De volgende dag reden we weer een stukje en vonden langs een binnenweg een mooie plaats in een dal naast een riviertje in de omgeving van Caersws. Dit is geen typfout, maar we zitten hier met het Welsh, op alle borden en wegwijzers staan de namen in het Engels en het Welsh, waarbij het duidelijk is dat het ene volstrekt niks gemeen heeft met het andere. Ondertussen hadden we ook ondervonden dat er veel minder verkeer op de wegen was dan in Engeland, op de kleine banen zo goed als geen.

Staanplaats nabij Caersws...

Toen we een tijdje op onze plaats stonden, passeerde er een boer met een kleine tractor, en met zijn vrouw ook. Hij reed letterlijk met open mond langs de camion, vertragend, dan stoppend, beetje terugrijdend…We stapten uit en gingen even met hem praten. Toen we vertelden dat dit een camper was en dat we al vijf maanden onderweg waren, zuchtte hij en zei : “weet je wat ik vannacht gedaan heb? Ik ben tot 4 uur deze morgen bezig geweest met schapen die aan het lammeren waren.” Ja.., alsof dat onze fout is, wij hebben al die schapen niet gekocht en we hebben ze dan nog niet bij de ram gestoken ook… Dit hebben we wel gedacht, maar naar goeie gewoonte hebben we heel begrijpend geknikt. Toen hij gedaan had met mekkeren en schaapachtig kijken (het moet toch op de één of andere manier besmettelijk zijn), vroegen we hem of het een probleem zou zijn indien we hier een nacht zouden blijven staan. Hij antwoordde dat dit land eigenlijk van niemand was en dat dit geen probleem zou zijn, en politie passeert er hier al helemaal niet, zei hij. Na een heel mooie wandeling gemaakt te hebben doorheen de bijzonder mooie, verlaten streek, gingen we weer naar de camion en zo’n half uurtje later stopte een politiewagen…Ik stapte uit en de jongedame, een flikkin, of flikkeres, of hoe noem je dat dan, stapte ook uit (nadat ze onze nummerplaat had opgeschreven…). Ze was echter bijzonder vriendelijk en zei dat ze op het bureau een telefoontje hadden gekregen van iemand met de melding dat er “een verdacht uitziend voertuig” naast het riviertje stond. Toen we uitlegden dat de camion een camper was en dat we een reis door Europa aan het maken waren, zei ze dat het geen probleem was, dat dit land waarschijnlijk van de Council was, de gemeente dus, en dat we er gerust mochten blijven staan. Ze zou de beller (of belster) wel even verwittigen. Daarop stapte ze weer in haar wagen om met volle moed andere onverlaten op te sporen.

De volgende dag zijn we verder noordwaarts getrokken. Daarbij hebben we het Snowdonia National Park gedwarsd en een stuk langs de westkust gereden, om dan opnieuw landinwaarts te rijden en het Park opnieuw oostwaarts te dwarsen. Allemaal goed en wel “National Park”, maar wij vonden het stuk tussen Staylittle en Machynlleth, net voor het National Park eigenlijk, stukken mooier. Vergeet Dartmoor en Exmoor in Engeland, hier heb je alles. Omdat we niet in “het wilde”mogen overnachten in een National Park, zochten we net buiten het Park, voorbij de stad Bala langs de (echt wel heel nauwe, steile) binnenwegen een plek. We vonden er één waar we bovendien nog langs alle kanten een prachtig zicht hadden. Onze GPS vertelde ons dat we in Cefn Ddwysarn waren, maar even verderop lag het dorpje Llanderfel, dus laat het ons daar maar op houden. De dubbele “LL” in het Welsh wordt trouwens totaal anders dan “L” uitgesproken, om maar niet te spreken over de rest. Het Welsh wordt, in tegenstelling tot het Gaelic in Ierland, volop gesproken. Iedere Welshman kan evenwel Engels, dus dat valt wel mee voor buitenlanders. We stonden een uurtje op onze plek toen we plots een quad hoorden. We wisten ondertussen dat vele boeren, zeker in bergachtige streken, met de quad naar hun schapen gingen kijken, dus we hadden een goeie kans dat de bestuurder een boer zou zijn, waaraan we konden vragen of we er zouden mogen blijven staan. Dit was inderdaad het geval, en ik stapte uit om hem te doen stoppen. We begonnen te praten en ik schat dat we na zo’n 20 seconden al begonnen te zeveren tegen elkaar…En wat we met deze kerel verder allemaal meegemaakt hebben, ja, dat is een verhaal op zich, en is dus voor de volgende keer…

Enkele landschappen:

Tegenliggers hebben pech...:) :)

Het weer in Wales: heeeel veranderlijk...