Portugal-Beira,Tras-Os-Montes

In Abrantes waren we dus de Taag overgestoken en hadden aldus Alentejo verlaten. Zodoende kwamen we weer in een bergachtig gedeelte in plaats van de heuvels. Tevens had de landbouw plaats gemaakt voor de houtindustrie. In de streek Beira zijn we even voorbij het dorp Estreito voor de verandering eens een aardeweg ingeslagen zie J. Volledig verscholen tussen de dennen en struiken zijn we daar 4 nachten gebleven.

Staanplaats nabij Estreito

Voor het eerst moesten we nu oppassen voor een soort struiken, die we nog niet gezien hadden. Niet dat ze onverhoeds in onze nek sprongen of zo, maar ze hadden lange, scherpe stekkers. Des nachts was het er wel bijzonder stil. Als je in een streek bent met kurkeiken hoor je ’s nachts dikwijls de uilen roepen, maar hier waren er geen (behalve enen misschien). Het dorpje Estreito hadden we gauw gezien van waarom dat het niet erg groot was. In deze streek zijn de huizen in de dorpjes niet meer uitsluitend wit geschilderd zoals in de zuidelijker gedeeltes, er zijn er ook die in de plaatselijke natuursteen zijn gebouwd.

Kopertoestand in Estreito

Er was wel een restaurantje/café, waar we op een middag binnenstapten om iets te eten. We waren al dikwijls ergens binnengestapt met de idee om iets kleins te eten, maar dat was ons in Portugal nog niet gelukt. Deze keer was het weeral prijs : ze hadden zelfs geen menukaart, het enige dat er te eten viel, was de dagschotel. De vriendelijke uitbaatster kende Frans, niet Frans Bauer of zo, maar ze sprak Frans. We kregen een stevige eetsoep, de hoofdschotel was een mengeling van rijst, bacalhau (kabeljauw) en boerenkool met daarnaast nog een salade van sla en geraspte wortel, het dessert was een grote kop met een soort opgeklopte crème met koffiesmaak, dan nog 2 grote koffie’s en een karaf rode huiswijn. De rekening smaakte even lekker : 14 euro, niet per persoon, maar voor alles, en ’s avonds moesten we niet meer eten, te gek!

Op 3 februari zijn we vertrokken en we zijn verder noordwaarts door het gebergte gereden. Het werd een bijzonder mooie rit doorheen verscheidene Serra’s en het parque natural da Serra da Estrela,  op voortreffelijke wegen waar zo goed als geen verkeer op was. Ten noorden van Pinhel kregen we te maken met een wel heel bijzonder landschap. Het leek wel alsof een reus her en der enorme afgeronde keien had geworpen.

Landschap ten noorden van Pinhel

Ondertussen zaten we al in Noord-Portugal en het viel op dat er hier en daar vuiligheid gestort werd langs de wegen, Spaanse trekjes? Zo’n 3 km voorbij Figueira de Castelo Rodrigo vonden we een plaats op de top van een heuvel, daarvoor zijn we wel door een hoop struiken gecrost, maar tegen niemand zeggen, hé.  De volgende morgen gingen we te voet naar Castelo Rodrigo, waarbij we Figueira moesten passeren. Aan de rand van het stadje was een terrein met een “huis” waar zigeuners leefden. Wat daar voor vuiligheid rondslingerde, dat is echt niet te beschrijven, jakkes, wat een kl…volk is me dat. Castelo Rodrigo is een Middeleeuws stadje op een bergtop gelegen, dat bijzonder intact en mooi gerestaureerd is. Het wordt trouwens nog altijd bewoond. Op de terugtocht deden we nog wat inkopen in de ecomarché van Figueira, oa prima koteletten aan 2,99 euro per kilo.

Castelo Rodrigo

We waren al content dat we nog geen passage hadden gezien toen we de zaterdagnacht om 2 uur werden gewekt door geweerschoten vlakbij! Toen we het venster openden, zagen we een pickup dwars door de velden crossen waarbij ze schoten op de konijnen die naar de koplampen kwamen. Wat een stel cowboys! Na een paar minuten verdwenen ze weer, ze hebben nooit geweten dat wij daar stonden. Wij crossen wel eens door een hoop struiken (aan niemand zeggen, hé), maar zij crosten gewoon door een stuk veld dat bewerkt was, allemaal geen probleem voor die mannen. Trouwens wat dat crossen door die struiken betreft, dat is nog niks vergeleken met wat hier gedaan wordt. Overal worden stukken grond die van nature bedekt zijn met struiken in brand gestoken om er landbouwgrond van te maken.  Op zondag 5 februari zijn we terug vertrokken en hebben water getankt  in Vila Nova de Foz Coa en zijn daarna door het dal van de Douro gereden, wat echt wel de moeite waard is om te zien. Op de berghellingen zagen we de wijngaarden en de grote wijnhuizen (portwijn) .

Dal van de Douro

We hadden geen nieuwe kaart gekocht van Noord-Portugal omdat we er nog één hadden liggen, maar ze was wel een kleine twintig jaar oud. Wel , we waren er niet veel meer mee. Wat hier van nieuwe snelwegen en expresswegen is bijgekomen, niet te schatten. Zelfs onze gps kende ze niet, en die is geen twintig jaar oud, hoogstens twintig dagenL…Vele mooie gebieden worden nu doorkruist door deze nieuwe wegen, waardoor het landschap toch wel veel aan waarde verloren is. Op deze nieuwe wegen reed trouwens bijna niemand, we moeten er wel bijvertellen dat het zondag was, maar toch. Uiteindelijk  kwamen we terecht op tweevaksbanen, waarbij we door verscheidene stadjes kwamen die gewoon uit hun voegen waren gebarsten, weinig aantrekkelijk.  Enkele kilometer voor de stad Chavez hebben we een zijweg genomen om 2 km voor het dorp Mosteiro de Cima een plaats te vinden op een veld. Om ons heen waren vele boomgaarden met kastanjebomen. Deze boomgaarden waren zeer goed verzorgd, het moet zijn dat die kastanjes toch wel iets opbrengen.  De hele zondagnacht heeft het gestormd, waardoor we bij momenten door het wiegen van de camion  de indruk hadden op een boot te zitten in plaats van in een camion, maar het heeft wel iets als je lekker in de warmte zit en de storm rondom je buzze geeft. De volgende morgen dachten we : we zullen eens te voet naar het dorpje Mosteiro gaan. We hadden op de GPS al gezien dat de weg stopte in het piepkleine dorpje en dat er vanaf  daar enkel aardewegen naar de bergen liepen, maar we dachten: we gaan eens kijken, je weet maar nooit dat je er brood kan kopen. Wel, het werd een ervaring om niet te vergeten, heel confronterend. Het dorpje bestaat uit stokoude, ja , huizetjes moet je dat noemen zeker? Op elkaar gestapelde lagen leisteen met een dak in leisteen eigenlijk, waar nog altijd oude mensen in wonen. Ware het niet dat er een elektriciteitskabel naartoe liep, het kon zo een beeld zijn van 100 jaar geleden. Tussen de huizetjes kan waarschijnlijk nog net een auto passeren, maar dat is alles. De huisjes hadden onderaan een ruimte waar hout lag en waar kippen en konijnen gekweekt werden. We zagen verscheidene oudjes die onze groet wel beantwoordden, wel vriendelijk, maar niet begrijpend , zo van : wie waren wij en wat kwamen we daar doen? Begrijpelijk die reactie, er was daar gewoon niets, er woonden nog enkele mensen, en dat was alles. Aan de andere kant van het dorpje was een klein boerderijtje waar de boer net vertrok met zijn ezel die een karretje trok. De kar had een laadruimte van misschien de helft van onze remorque thuis… Doorheen Portugal hadden we al regelmatig  oude mannetjes gezien met een ezel, maar deze man was misschien 40 jaar oud!  Jongens, hoelang zoiets nog mogelijk zal blijven, dat weten we niet, de taksen zijn onlangs gestegen in Portugal, alles wordt duurder…Al bij al voelden we ons er niet goed bij, we voelden ons als indringers, als voyeurs. We hebben maar een paar foto’s genomen, maar enkel wanneer we zeker waren dat niemand het zag. Bij het terugkeren kwamen we voorbij een oude man die kennelijk bezorgd was en met handen en voeten de weg begon uit te leggen naar een dorp waar we eten en drinken konden kopen. Hij dacht duidelijk dat we verloren gelopen waren, want ja, wat kwamen we daar anders doen? Wij bedankten hem vriendelijk en zo was hij ook weer content. Wel,wel,wel, niet gedacht dat dit nog bestaat in West-Europa.

Dit zijn geen kiekekoten ,maar wel degelijk huisjes...

De overige dagen hebben we in de omgeving via de aardewegen nog meerdere wandelingen gemaakt en we zijn nog bergdorpjes tegengekomen waarvan de kern uit oude huisjes bestaat, maar waarvan er in de rand nieuwere woningen zijn gebouwd.

 Onze staanplaats bevond zich aan de rand van een veld waar in de late namiddag plots een schaapherder met zijn kudde kwam grazen, allee, de kudde dan toch. Hij zwaaide en riep iets, waarna ik tot bij hem ging. Voor zover mogelijk (dat Portugees, weetjewel…) hadden we een gesprek over oa de camion, het weer en wat ik me altijd heb afgevraagd,( but was afraid to ask): ik vroeg hem hoe hij in godsnaam zijn schapen kon tellen en wist of er geen enkel dier ontbrak bij het vertrekken. Hij zei dat hij altijd op zijn zij op de grond ging liggen en dan telde hij de poten en deelde dat door vier…”Maar”, voegde hij eraan toe, “heel in het begin dat ik schaapherder was, ben ik toch eens flink verschoten omdat ik na herhaald tellen telkens twee poten te kort kwam. Pas toen ik opstond zag ik dat mijn ram een schaap een beurt aan het geven w…, enfin zijn job aan het doen was.”

Zo zie je maar weer dat je ook van een ogenschijnlijk gemakkelijke job de knepen moet kennen...

Nadat hij zijn schapen ferm te grazen had genomen, verdween hij weer…

Op 8 februari zijn we vandaar verder noordwaarts gereden en na boodschappen gedaan te hebben in de Lidl in Chaves hebben we aldus Portugal verlaten en zijn Galicië in Noord-Spanje binnengereden, maar dat is voor de volgende keer.

cheeeeeeeeeeeese...:)