Portugal,Alentejo 4

Op 25 januari zijn we vanuit Grandola vertrokken en hebben via heel rustige , maar hobbelige wegen koers gezet richting Evora. We zijn in de voormiddag nog even gestopt in Alcacer do Sal aan de rivier Sado. Dit is een mooi gelegen stadje, waar echter eigenaardig genoeg heel veel gebouwen leegstonden in de voornaamste straten. 

Alcacer do Sal

Tussen Alcacer en Evora veranderde het landschap en kwamen we in een streek met weiden waar de gebruikelijke kurkeiken op stonden, maar alles was afgerasterd voor de teelt van koeien en voornamelijk schapen. Het waren heel grote eigendommen, je kon kilometers rijden langs een en dezelfde afsluiting. Hier en daar zag je een oprit naar een farm met “Dallas” allures. Enorme kuddes schapen liepen er rond;  als je die schapen zag  lopen en springen, was  het moeilijk te geloven dat ze allemaal nog ooit lam zijn geweest…

Zo’n 14 km ten noorden van Evora vonden we een rustige staanplaats op een stuk grond dat niet afgespannen was. Daar zijn we vijf nachten blijven staan en de enigen die daar passeerden, waren een paar vriendelijke mannen die dagelijks met hun vrachtwagentje een paar balen hooi brachten naar het vee in een verderopgelegen  weide. Bijna elke dag gingen we met de fiets naar Evora. Evora is een heel mooie ommuurde stad met een aquaduct van vele kilometer lang.

Begin van de aquaduct

 Binnen de ommuring is het oude centrum, het leek zo’n beetje een kruising van Brugge, Gent en Carmona in Spanje. Het is tevens een studentenstad, wat altijd interessant is en een beetje leven in de brouwerij brengt. Waar minder leven in de brouwerij was, zijn we ook een keer gaan kijken, we zijn de Capela dos Ossos gaan bezoeken, dit heeft niets met ossen te maken, maar alles met beenderen. De kapel maakt deel uit van een kathedraal en de bogen in de muren zijn opgevuld met de beenderen van 5000 mensen. De pilaren en het plafond zijn bekleed met de schedels. Een behoorlijk geschift idee. Bij het betalen van de ingangsprijs, 2 euro, kregen we een ticketje en het was me toen opgevallen dat het een beetje verfrommeld was, maar ik had er verder niet op gelet. Pas ’s avonds in de camion zag Lieve  dat de datum niet klopte, het was van een tijdje geleden.  Dus, heel waarschijnlijk haalt de vriendelijke dame aan de ingang de gebruikte tickets van de toeristen terug uit de papierbak en verkoopt ze ze nog een keer en steekt het geld in haar  zak, foei, foei.

Waar we al weken naar op zoek waren, waren handschoenen voor mij (E); er zijn hier in Portugal veel  winkeltjes waar ze handschoenen verkopen, maar het lijken wel kindermaatjes. Het grootste deel van de Portugezen (en zeker de vrouwen) is heel klein. Alhoewel de uitdrukking “het grootste deel” dan weer ongelukkig gekozen is, zeker?.. De grootste groep is heel klein? Nee, ook niet. Enfin, je begrijpt wel wat we bedoelen. Hier in Evora waren veel winkels en hier hebben we er gevonden die groot genoeg waren voor mijn voorpoten. Terwijl er solden waren en mijn wandelschoenen aan vervanging waren, hebben we nog nieuwe bottines  gezocht en gevonden voor mijn grote achterpoten. De schoenen zijn sowieso al goedkoop hier en nu was het nog eens 30 procent minder, zo hebben we het graag.

Marktplein in Evora

Op twee van de vijf avonden dat we op deze plaats stonden, hebben we op zo’n 10 meter van de camion een bunzing  gezien die op zoek ging naar konijnen. De konijnen hebben hier geen gemakkelijk leven : er mag enkel een paar maanden per jaar niet op hen gejaagd worden en dan doet zo’n bunzing er nog een schepje bovenop, en gegarandeerd dat hij zich niks aantrekt van die maanden dat er niet mag gejaagd worden. De jacht is hier (en in Spanje) voor heel velen een populaire bezigheid. Enkel de donderdag en in het weekend mag gejaagd worden, en dan zie je ze rondcrossen met hun pickups met camouflagekleren aan. Allee, de jagers hebben zulke kleren aan  he, niet de pickups. Eigenlijk zouden we medelijden moeten hebben met de konijnen, maar ze doen het toch wel een beetje zichzelf aan. Onderhand moeten ze toch wel weten dat er de donderdagen en in het weekend gejaagd wordt, dus , indien ze op deze dagen gewoon binnenbleven, dan zou het vlug gedaan zijn met dat jagen. Maar nee, ze moeten persé op deze dagen ook gaan rondhuppelen, dan moeten ze het maar weten, vind ik.

In deze streek zijn  ook veel plaatsen waar menhirs  staan, we hebben één plaats bezocht, maar die menhirs lijken verdacht veel op elkaar, zodat het interessante algauw ver te zoeken is.

Op 30 januari zijn we verder noordwaarts gereden en zijn in Abrantes de rivier Tejo (de Taag) overgestoken, zodanig dat het gedeelte Alentejo (het gebied voorbij de Taag) hiermee afgesloten werd, snif, snif.

Volgende keer : Beira en Tras Os Montes

Kilometerslange aquaduct

Romeinse tempel in Evora,ze zijn al duizenden jaren bezig en hij is nog niet af :)

JC en C: zoek de dikke toarte :) :)

Portugal,alentejo 3

Waar waren we gebleven? O ja, we waren in het halfdonker een vijftal kilometer ten zuiden van Grandola een aardeweg ingeslagen en hadden ons op de eerste, de beste relatief vlakke plaats…euh…geplaatst. Na een rustige nacht gingen we ’s morgens een stukje verder op de aardeweg en vonden een, op het eerste zicht, vlak stuk enkele honderden meter verder. Het vergde echter nogal wat heen en weer gemanoeuvreer en een boomstam onder het linker achterwiel vooraleer we vlak stonden. We hebben er onze tijd voor genomen omdat we wisten dat het voor een langere periode zou zijn aangezien onze GPS vanuit België in het verderop gelegen Melides moest toekomen. Terwijl we nog bezig waren, kwam er een jeep aangereden en de bestuurder zwaaide vriendelijk en toen we terugzwaaiden, stopte hij en stapte uit. Gelukkig, of hij zou nogal een post gepakt hebben indien hij eerst uitgestapt was en pas daarna gestopt…Dit echter weer geheel ter zijde. Hij was een Duitser uit Hamburg, ex-zeeman, en hij woonde sinds 14 jaar een paar kilometer verderop de aardeweg. Hij vroeg het één en ander over de camion en vertelde ook dat het geen probleem zou zijn voor ons om daar te blijven staan, omdat de eigenaar van de grond waarschijnlijk wel 200 ha had en schapenkweker was. Op dit moment zat hij met zijn schapen echter een paar kilometer verder.

We stonden middenin de heuvels die bezaaid waren met kurkeiken en ’s nachts kwamen de everzwijnen “ons pelouze” ondersteboven keren. Ja, zo zijn we wel; na een paar dagen beschouwen we de staanplaats als het onze J. We hebben ze nooit gezien, maar ’s morgens zagen we dat de grond omgewroet was, wat een varkensmanieren! Je kon ook zien waar ze het verderop gelegen  ondiepe riviertje overgestoken hadden. Jammer, we hadden ze graag eens bezig gezien. Het kan echter ook zijn dat ze afkwamen op mijn nachtelijke geluiden en dat ze dachten dat er concurrenten op hun terrein waren…De stad Grandola was zoals gezegd vijf kilometer verderop, en daar zijn we regelmatig naartoe geweest. De stad is qua oppervlakte behoorlijk groot, maar het eigenlijke centrum is wel gezellig. Ook hier is het zoals in ieder dorp dat je binnenrijdt : overal staan of zitten groepjes mannen samen te praten. Indien je een dorp in België zou binnenrijden en er staan een aantal mannen samengetroept, dan zou je zeggen: er is iets gebeurd! Hier is dit helemaal anders, de mensen zijn gewoon altijd buiten en komen samen om te babbelen. Nog iets wat bij ons ondenkbaar is: mensen gaan gewoon zitten aan een tafeltje op een terras en drinken niets. Ze zitten te genieten van de zon, en de uitbater komt ook niet bij hen om te vragen wat ze drinken. Of als er een groepje van vijf mensen aan een tafeltje gaat zitten, dan is het heel normaal als er maar drie een koffietje drinken en de anderen niets, waarbij elk het zijne betaalt, er worden geen rondjes gegeven. Doordat we dikwijls in Grandola waren zijn we verschillende keren gaan eten, voor de prijs moet je het echt niet laten, een voorbeeld van wat we op een keer gegeten en gedronken hebben : een fles rode huiswijn (4 euro!); olijven, een schapekaasje en brood als aperitiefhapje; als hoofdpla kon je kiezen uit een grote portie of een kleinere, waarbij we uit ervaring wisten dat een kleine nog altijd meer dan groot genoeg is, we namen een “kleine” stoofpot van varkensvlees,aardappelen en witte bonen, een “kleine” kippevleesschotel, waar 2 schnitzels oplagen (verse, niet de diepvriestoestanden) en sla, wortel en frieten, daarna 2 grote koffie’s met een klein gebakje, totaalprijs, wijn inbegrepen : 16,90 euro! De zogezegd “kleine” stoofpot heb ik (E) niet opgekregen, niet van mijn gewoonte…’t Zal ons een gat varen als we weer met de Belgische prijzen zullen te maken krijgen…

Stoofpotje :)

In Grandola is Lieve opnieuw naar de kapster geweest omdat het tijd was voor een nieuw kleurtje.

En toen, in de nacht van 14 op 15 januari was het zover…Nee, niet wat jullie denken, vuile pitoe’s, het heeft gewoon geregend, da’s alles… J. De zondag, de 15^e , hebben we in de namiddag enkele buien gehad, de dag daarop echter weer “business as usual”, volop zon. Het was geleden van 22 november in Spanje dat we nog regen hadden gehad. We zijn toch een goeie tien nachten op onze plaats blijven staan en hebben de hele omgeving afgefietst en gewandeld. In de omgeving van Santa Margarida da Serra, een paar kilometer van bij ons vandaan, kon je gerust een aardeweg inslaan en dan tientallen kilometer over aardewegen rijden zonder een dorp tegen te komen, enkel heuvels met kurkeiken, en heel af en toe een drietal huisjes, enkele honderden meter van elkaar. In Santa Margarida zijn we ook een Duitser tegengekomen met een heel speciale camion. Als je denkt dat wij een opvallend voertuig hebben… De camion is een Mercedes van 1960 (!), een voormalige meubeltransportwagen. De kerel is van München, hij is dus een Beier, of een Beieraar, of hoe noem je dat? De camion is zijn enige woning en binnenin is het heel ruim en heel gezellig ingericht, met massieve houten tafel en kasten, gietijzeren (!) kookstoof en houtkachel. Hij heeft zelfs een echte alpenhoorn aan de wand hangen. Het is een heel gezellig ingerichte en mooi onderhouden camion. De opbouw is nog volledig origineel en in aluminium, het meeste schilderwerk had hij zelf gedaan. Volgens mij hadden hij en zijn vriendin een wedstrijdje gaande om,om het meeste piercings en tattoo’s te hebben…, of ze dit schilderwerk ook zelf gedaan hebben, weet ik niet.  Aan de overkant van de weg waar ze stonden, is een smidse waar een vriend van hen woont en waar ze ieder jaar een tijdje blijven en onderhoud en restauratie aan hun camion doen. Veel goedkoper dan in Duitsland, vertelde hij. Toen ik hem een vraag stelde over de motor die in zijn camion zat, keek hij echter alsof hij het in Keulen hoorde donderen. Toen ik hem zei dat hij zo niet moest kijken aangezien hij van München was, en niet van Keulen, keek hij alsof hij het in Nürnberg hoorde donderen. Dit was al dichter in de buurt, maar nog altijd geen München…Daar schoten we dus niks mee op en dan zijn we maar verder gefietst.  Dit doet er mij trouwens aan denken : wij blijven maar Duitsers en Duitsers tegenkomen. In de plaats van de Portugezen zou ik me stilletjesaan zorgen beginnen maken, zoveel Duitsers…Ofwel is het gewoon één gezellige boel, ex-dictaturen onder elkaar, weetjewel…J. Dit slaat allemaal natuurlijk weer nergens op, maar het is wel goeie bladvulling, weeral bijna een verhaaltje geschreven, zie.

Op een keer zijn we ook naar het mijnmuseum in Lousal gefietst. Daar zijn ze indertijd blijkbaar vollen bak begonnen met het maken van een site op het terrein van een voormalige mijn, maar er is nu nog niet zoveel te zien, en aangezien de financies in Portugal er niet zo goed bij staan, zal het misschien nog wel een hele tijd duren eer daar opnieuw een pak geld aan gespendeerd wordt. Maar, de inkom was zeer goedkoop en de streek was al de moeite om de fietstocht te maken.

Mijnmuseum in Lousal

Maar dwars door een prachtig gebied met kurkeiken zijn ze begonnen met de aanleg van een autosnelweg, ze zijn al begonnen met bruggen, het effenen van het terrein, enz. Gans het boeltje ligt echter ook volledig stil. Mensen die op een prachtige plek woonden, wonen nu met een snelweg aan hun voordeur  waar niet aan verder gewerkt wordt.

Op dinsdag 24 januari hebben we in Melides onze GPS afgehaald en de volgende morgen zijn we verder noordwaarts gereden.

Volgende keer : je raadt het nooit: Portugal-Alentejo 4

Internetten in de bibliotheek in Grandola

Santiago do cacem

Winkeltje in Melides,waar we de Gps konden ophalen.

Als de politie u hier op een witte lijn laat lopen,weten ze nog niet of je zat bent of niet :) :)



Portugal-Alentejo 2

Op 4 januari zijn we vertrokken en besloten om een beetje meer landinwaarts te rijden. Voorbij Odeceixe stopt de Algarve en zitten we terug in de Alentejo (je weet wel, de streek waar onze vriend Theo woont : Alentheo feitelijk…). Je kan tenslotte niet alle praias(stranden)  doen, in het binnenland is ook nog wel wat te zien. Even voor Odemira passeerden we zowaar een Aldi, waarop we vaneigens ons karre keerden om inkopen te doen. Bij het terug instappen is één van ons beiden( ik ga geen namen noemen, maar ’t begint met een E)op iets hards gaan zitten met onze GPS nog in zijnen achterzak. Het toestel heeft dit niet goed verteerd… Het LCD scherm had een barst waardoor de uitlezing rare vlekken vertoonde. Het werkte echter nog min of meer. Een tiental km voorbij Odemira sloegen we een aardeweg in en enkele honderden meter verder vonden we een vlak stuk grasland van zo’n hectare aan de rand van een riviertje en aan de rand van een bos. We plaatsten ons zodanig dat we voldoende zonlicht zouden krijgen . Je kan je vlakbij een heuvel of tussen de bomen plaatsen, maar dan krijg je te weinig zonlicht en zonlicht betekent elektriciteit voor ons. In deze tijd van het jaar zit de zon laag (onder een slechte hoek),én is het aantal uren zonlicht laag,  én verbruiken we meer omdat het licht vroeger aanmoet, dus er moet ook tijdig wat elektriciteit binnenkomen. Totnogtoe kunnen we echter tevreden zijn: na maanden weg te zijn, hebben we nog geen elektriciteit van buitenaf nodig gehad, we hebben ook geen elektrogroep om stroom op te wekken, alles komt van de zon en van onze alternator wanneer  we rijden. Het aantal zonnepanelen en de opslagcapaciteit van de batterijen is blijkbaar goed gedimensioneerd. Je kan wel zo goed mogelijk trachten te bepalen op voorhand wat er nodig is, maar dan moet je het toch nog afwachten…

 We durven het bijna niet meer zeggen, maar dit is één van onze mooiste plaatsen ooit…

Staanplaats nabij Odemira

Eens plaatsgenomen, gingen we nog een verkenningswandeling maken via een aardeweg in het bos. Na zo’n uurtje stappen, keerden we op deze stappen terug omdat het anders te laat ging worden, we waren echter niets of niemand tegengekomen. Het bos bestond volledig uit eucalyptusbomen met aan de rand van de aardewegen nog kurkeiken ook. Terug aan de camion heeft één van ons beiden (ik ga geen namen noemen, maar ’t begint met een E) geprobeerd om onze reeds beschadigde GPS te reanimeren, maar deze is daardoor echter schielijk overleden. De GPS, niet E……. Oeps! Zonder GPS rijden lukt wel natuurlijk omdat we nog een kaart hebben ook, maar wat erger is: we gebruiken hem ook altijd wanneer we gaan wandelen en fietsen. Dan nemen we weggetjes die niet op onze kaart staan. Eens we ergens een staanplaats met de camion hebben gevonden, markeert Lieve de positie ervan in de GPS, en wanneer we dan op toer zijn te voet of met de fiets en we moeten de één of andere richting nemen op de aardewegen, dan kunnen we kijken op de GPS welke richting we uitmoeten. Het merendeel van de aardewegen kent de GPS ook niet, maar we kunnen wel zien waar de camion staat.  Zonder zijn we echter verplicht om de wegen te nemen waarvan we zeker zijn… Nu wil het toeval echter dat we een kerel kennen die in Desselgem woont, David Moreira Resina, waarvan de ouders hier in Portugal wonen. We hadden hem al gecontacteerd om hem te zeggen dat we wel eens bij zijn ouders wilden langsgaan waarvan de woonplaats hoop en al 100 km verwijderd was vanwaar wij waren, dit zou onze volgende stop worden. Dus hebben we hem nogmaals gecontacteerd met de vraag of we eventueel een pakje (nieuwe GPS) konden laten toekomen bij zijn ouders. Maar daar zijn ouders niet de hele tijd daar ter plekke zijn, zaten we met het probleem dat een pakje mogelijks niet zou kunnen afgeleverd worden. David en zijn ouders zijn echter op het idee gekomen om het in dezelfde gemeente te laten toekomen bij vrienden die een winkel hebben en die wel altijd aanwezig zijn, hoezee! Daarop hebben we bij GTV in Harelbeke een nieuwe GPS besteld en die laten opsturen. We hadden hier al aan enkele mensen gevraagd waar we aan dezelfde nieuwe (vrachtwagen)GPS konden geraken, en allen zeiden : in Faro of Portimao (zo’n 150 km), en het is dan nog af te wachten of hij daar in stock is, de zaken liggen hier wel wat anders… Daarbovenop hebben we dan nog het probleem indien er in de toekomst iets aan scheelt, bijvoorbeeld indien er iemand op iets hards  gaat zitten met de gps in de achterzak, ik zeg maar ietsJ, we dan in België met een gps zitten die aangekocht is in Portugal, dus kopen in België en laten opsturen leek ons het beste.

Op onze staanplaats zijn we zes nachten gebleven, en hebben gewandeld en gefietst dat het schouwe gaf (wat dan weer niet goed was voor onze zonnepanelen). Het eucalyptusbos bleek feitelijk een woud, je kon er uren over de aardewegen wandelen zonder iemand tegen te komen.

Eucalyptusbomen

 Op een keer zijn we toch op een paar houthakkers gestoten (niet letterlijk natuurlijk aangezien ze met twee waren…), die bezig waren eucalyptusbomen aan het kappen, nuja, kappen komt er niet meer aan te pas. De stammen worden met de machine in één keer van de takken ontdaan en op 2,20m lengte gezaagd. Deze eucalyptusbomen zijn hier niet per toeval beginnen groeien, maar worden aangeplant om dan te kunnen oogsten. Ze groeien zeer snel en het hout wordt naar Setubal getransporteerd alwaar er papier en cellulose wordt van gemaakt. Wat we echter totaal niet gezien hebben zijn koala-beertjes, alhoewel deze leven van eucalyptus. Het WWF gaat wereldwijd geld inzamelen voor de koala’s, allemaal goed en wel, maar waar zijn de koala’s als ge ze nodig hebt, hé? Hé?? Aja, ze kunnen gedomme den (eucalyptus)boom in met hun koala’s…  Onze vriend Theo (de eilandbewoner) was goed op de hoogte over bomen en planten en vond de aanplant van deze eucalyptusbomen één van de grootste ecologische rampen die het zuiden zijn overkomen. Volgens hem gaan de wortels van deze bomen tientallen meter de grond in (aja voorzekers wel de grond in) en doen het grondwaterpeil zakken, met het resultaat dat er weinig andere planten kunnen groeien. Tevens leven er benevens  vogels weinig dieren omdat ze er geen eten vinden. Behalve koala’s, maar die willen dan weer niet afkomen, ’t is dan weer dadde…Van de zes, zeven dagen die we hier stonden, hebben we weinig passage gezien. Soms passeerde  er een jeep en de zondag hebben we eens een groepje van zo’n 8 enduromotorrijders gezien, die ook hun hand opstaken. De nachten waren zeer helder en ’s morgens was het meestal gevroren, maar opnieuw werd het, van zodra de zon tevoorschijn kwam, zo’n kleine 20 graden, heel gemakkelijk weer. Hier hebben we ook eens gepraat met een bejaard Duits koppel dat hier al 24 jaar woont, en zij zeiden ook (zoals onzen Theo) dat het hier ’s zomers tot zo’n 45 graden kan worden! Dezen Duitser zei dat het vorige zomer een flauwe zomer was, tot zo’n 35 graden,” das war nicht so toll”, zei hij,… amai mijn ore! Ik ben gegarandeerd na één dag al half gesmolten… Van deze staanplaats zijn we op woensdag 11 januari vertrokken en na een middagpauze op Cabo Sardao, zijn we water gaan tanken op een camping in Vila Nova de Milfontes.

Cabo Sardao

Sommige campings voorzien in deze service, goed gezien is dat, dan betalen wij bijvoorbeeld voor 300 liter water 2 euro. Een win-win situatie : wij zijn zeker van goed water te hebben waar we weer weken mee weg kunnen, en zij verdienen er iets aan. Op sommige staanplaatsen voor campers is ook water, maar dat is dan zo’n mondfonteintje waar ge een darmpje moet opsteken en uw emmertje moet vullen, maar als ge 300 liter nodig hebt,…Dan betalen we liever 2 euro en kunnen we met de tuinslang (onzen boa gardena) onze tanks vullen, waarbij het water dan ook nog een keer door onze inlaatfilter passeert. Op deze camping kwamen verschillende Portugezen naar de camion kijken en een praatje slaan. Sommigen kunnen Engels en sommigen Frans, en dan blijken ze in hun jonge jaren in België of Frankrijk gewerkt te hebben om een centje te verdienen. Na het watertanken zijn we verder gereden richting Grandola, om vijf kilometer voor deze stad een aardeweg in te slaan. Het was ondertussen al halfdonker en we plaatsten ons op de eerste, de beste vlakke plaats die we zagen. De volgende morgen zouden we wel zien of we er rustig genoeg stonden…

Volgende keer : Portugal Alentejo 3

geïmproviseerd eenpansgerechtje :)

Platte tube...

Kurkeikje

                                                        

Probleempje

Jullie zullen nog even moeten wachten op de tekst en foto's van Alentejo 2 ,de computer waar we nu mee bezig zijn in een bibliotheek in Galicië werkt nog op stoom :)
groetjes,