Asturie

Sinds het oosten van Galicië hadden we heel in de verte de besneeuwde bergtoppen kunnen zien van de Picos de Europa, een bergketen die voor een deel in Asturië en een deel in Cantabrië ligt. Het werd een blij weerzien, want zo’n 20 jaar geleden waren we er al eens geweest met de motor. Toen hadden we zowat alles afgereden dat er te rijden viel in de Picos, maar West-Asturië, de westelijke uitlopers van de Picos, daar waren we nog niet geweest. De naam Picos de Europa ( de pieken van Europa) komt trouwens van de zeevaarders uit vroegere tijden. Niet dat deze bergen de hoogste van Europa zijn, verrevan, de hoogste is Torre Cerredo met 2648 m, maar deze bergketen ligt maar op zo’n 30 km van de Atlantische kust en toen de zeevaarders het vasteland naderden, waren deze pieken het eerste wat ze zagen (en nog waarschijnlijk), vandaar. We moeten zeggen dat het ganse noorden en zeker Asturië bijzonder proper is. Er ligt geen vuil langs de wegen en de gebouwen zijn zeer verzorgd. Daardoor en door het zeer groene landschap heb je de indruk in een totaal ander land te zijn, in de rest van Spanje breek je de poten over de rotzooi die overal ligt. Soms draait je maag ervan om. Regelmatig kwamen we in Asturië op delen van de bedevaartsroute naar Santiago de Compostela.

C en R ,`t is langs hier.....:)

Oostwaarts rijdende tussen Grandas de Salime en Pola de Allande, waar het weer voortdurend klimmen en dalen was, een zeer dunbevolkte streek, zijn we een steil weggetje ingeslagen naar het dorpje La Figuerina. Boven aangekomen bleek het dorpje eigenlijk te bestaan uit een paar boerderijen, er stonden wel nog een paar huisjes, maar deze waren verlaten. We zagen een man lopen en vroegen hem of we daar mochten kamperen en of hij een staanplaats voor ons wist op een wei of zo. Hij was zeer vriendelijk en zei dat we er zeker mochten kamperen, maar was toch enigszins bezorgd omdat het er ’s nachts zeer koud kon zijn. Tevens wilde hij zeker weten of de camion een 4x4 was, opdat we niet zouden vastzitten. Hij zei dat hij ons een plaats zou geven aan de minst koude zijde van de berg en dat we hem mochten volgen. Hij nam zijn auto en reed ons voor. Zo’n 500 m verder opende hij een afsluiting en we hadden een hele weide ter onzer beschikking, een prima plek.

Staanplaats nabij La Figuerina

We waren zeer content, rondom hadden we een prachtig uitzicht op groene hellingen met besneeuwde toppen. Op de hellingen graasden koeien, ik weet niet welk merk koeien dit is, maar ze blijven dus dag en nacht buiten bij sneeuw en ijzige koude. De boeren komen wel elke dag ter plekke bijvoederen. We sliepen als een roos, ok,ok, misschien iets luider. Het enige wat we ’s nachts hoorden,  was het gerinkel van de koebellen. Het kan ook het klokkenspel van de stieren geweest zijn, het mijne was het in elk geval niet, want het was in de verte…, dus denk maar vlug iets anders…,jongens,jongens, ik zou beschaamd zijn…De volgende morgen werden we wakker en alles lag onder een laagje sneeuw. We maakten een mooie wandeling naar een hogerop gelegen dorp over besneeuwde wegen die wederom deel uitmaakten van de Santiago-route. Onderweg zagen we herten, een vos en in de sneeuw zagen we sporen van een heel grote kat, dus dat moet van een lynx geweest zijn. Toen we 20 jaar geleden in de Picos waren, hebben we er een in het wild gezien, maar ’t zal misschien wel den dezen niet geweest zijn.

De tweede morgen werden we wakker en was er veel mist, we waren niet in de wolken, allee, feitelijk dus wel…Daarna werden we getrakteerd op regen en sneeuw en daarna begon het ferm te waaien. Maar het was niet moeilijk om te weten hoe dat kwam : overal op de bergen staan windturbines en normaal gezien viel het wel mee, maar om de een of andere reden had men ze kweenie hoe rap doen draaien, ’t is dan normaal dat het zo waait, ’t was om ons te pesten zeker…

De volgende morgen zijn we vertrokken van deze prachtige plek, maar eerst hebben we de camion nog zijn vestje aangedaan. Ik had inderdaad al ondervonden dat de olietemperatuur van de motor bij de afdalingen behoorlijk terugliep in deze koude, dus hebben we de instroom van koude lucht beperkt door de (originele) afschermingen te bevestigen, want dit is een luchtgekoelde motor, de koeling wordt dus niet thermostatisch geregeld zoals van een watergekoelde.

Een jasje voor meneer.....

We reden wederom door een prachtige, heel propere streek, maar een beetje voor de grote stad Oviedo hebben we een deel autosnelweg genomen om deze grote agglomeratie te omzeilen. Aan snelwegen weeral geen gebrek, ze zijn er nog nieuwe aan het bijleggen, ten koste van het landschap natuurlijk. Dus, dicht tegen de kust moet ge niet zijn in noord-Spanje, daar is het een heel drukke bedoening, maar meer in het binnenland is het heel mooi. Voorbij Oviedo reden we dan weer door de bergen richting Riano. Eens boven de 1000m lag er weer sneeuw, enkele honderden meter hoger lag er zo’n 70 cm, maar de weg zelf werd prima vrijgehouden door de sneeuwruimers, het was enkel op te letten voor ijsplekken. De sneeuwruimers met hun 4x4 MAN’s en hun Unimogs waren trouwens de enigen die we tegenkwamen op de bergpassen. Wanneer we een foto wilden nemen, konden we gewoon midden op de weg stoppen. Zodoende konden we op ons gemakske rondkijken en kwamen we Cantabrië binnen, maar dat is voor de volgende keer, want anders zou onze titel “Asturië” niet meer kloppen…

Picos in de winter.