Ierland 1

We hadden in Holyhead  de ferry genomen (van langs achter dan nog) naar Dublin. De zee was heel kalm en we arriveerden netjes op tijd. We waren bij de eersten om de boot te verlaten en dit betekende dat we zo rond 17.20u dwars door Dublin moesten. Het verkeer is er in de spits een even grote ramp als in gelijk welke andere stad, maar ondertussen weten we hoe we een beetje plaats kunnen forceren met dit ding…Er bestaat een ferrydienst naar een plaats net onder Dublin, maar deze vaart enkel in het seizoen. Dublin zelf gaan we nu niet bezoeken, maar zouden dat liever eens doen als citytrip met vrienden. Liefhebbers?.. Na een uurtje konden we Dublin achter ons laten en namen we een stukje snelweg zuidwaarts om op de buiten een overnachtingsplek te kunnen zoeken. Voorbij Naas namen we een binnenweg .  Na enkele km deden we voor het eerst onze opengevallen mond weer dicht. Wat een chiquébuurt! Kastelen van huizen staan er hier. Onvoorstelbaarrrrr! zou Eddy Wally zeggen. Waarschijnlijk wonen al de hotshots van Dublin hier. We wisten dat we daar niet moesten zijn om  een staanplaats te zoeken, maar het zou weldra beginnen donkeren, dus we hadden niet veel keus. Hulp kan je verwachten van eenvoudige mensen, niet van deze “betere soort”. Uiteindelijk reden we op een stuk gras langs een binnenweg ergens rond Blessington en hadden er een rustige nacht. De volgende morgen wilden we onze biezen pakken, maar ze waren nergens te vinden. We zijn dan maar vertrokken zonder. Trouwens wat zijn dat eigenlijk, biezen? En waarvoor heb je dat nodig en moet je ze pakken? Geen idee…We reden een heel stuk zuidwaarts en begonnen via kleine wegen, maar de gewone wegen hier zijn veruit de slechtste die we al ooit gereden hebben.” Oh my God”, zou Eddy weer zeggen. Wij zitten met een voertuig van 1974 en dus ook met een ophanging van die tijd, met dan nog eens banden die niet van de zachtste zijn, dus we mogen van geluk spreken dat we luchtgeveerde zetels geplaatst hebben…Zit Ierland in financiële problemen, wel ze hebben in elk geval geen geld verspild aan het onderhoud van de wegen. De grote (snel)wegen zijn prima, maar de rest…Een put vullen ze op, maar in plaats van dit vlak te maken, maken ze er een bobbel van. What’s the bloody point then? Ik begrijp er niets van, in feite heb je nu een put ervoor én er een achter! We reden dan maar over de grotere wegen een heel stuk zuidwaarts, ondertussen de Black Mountains passerende. Ergens tussen Mallow en Cork namen we een binnenwegje en we zagen plots een boerinnetje met de fiets. We vroegen of ze een plaats had voor ons. Daarop begon ze aan een vertelling waar geen eind aan kwam, hier en daar verstonden we een woord , maar dat was alles. Jongens, wat een dieventaaltje was me dat zeg! Eén of ander plaatselijk dialect. We hebben ze vriendelijk bedankt en zijn verder gereden. Aan een boer die met de tractor in de weide reed, vroegen we of hij plaats had en hij zei:”Why not? I’m Donald”. Hij wees ons een weide waar we mochten staan en we hadden er een prachtig uitzicht.

De familie Mc Carthy

We stonden op zo’n 25 km van de stad Cork en ’s anderendaags reden we er met de fiets naartoe, het was een zeer heuvelachtige rit, mogen we wel zeggen, Cork ligt aan de zee, behoorlijk laag dus. Deze stad is de tweede grootste stad van Ierland (na Dublin), maar het is er wel geestig: veel verkeersvrije straten. Dat zou ook een geschikte bestemming zijn voor een citytrip eigenlijk : groot genoeg om enkele dagen te vullen en klein genoeg om nog gezellig te zijn. Misschien eens met vrienden. Liefhebbers?... We zijn er naar the English Market geweest, voor diegenen die al in Barcelona zijn geweest: te vergelijken met La Boqueria, een grote overdekte marktplaats met kraampjes met alle plaatselijke voedingswaren, koffiekraampjes, enz.

The English market 

We hebben in Cork ook onze eerste pubs in Ierland  bezocht om er de Ierse Guinness te proeven. Die schijnt lekkerder te zijn dan diegene die ze in België verkopen. Geen flauw idee eigenlijk, het is al te lang geleden dat we nog Belgische gedronken hebben, trouwens : als ge er maar zat van wordt…We zijn er ook naar de bib geweest om een verse lading zever op de blog te plaatsen en naar de plaatselijke toeristische infodienst, dit is één van de beste die we in lange tijd gezien hebben, hele ladingen info krijg je daar.

Toen we terug aan de camion waren, kwamen we nog boer Donald (het is dus niet Mc Donald van “old Mc Donald had a farm”, maar gewoon Donald…, dus zonder” hija, hija, ho…”) met zijn vrouw Caroline tegen en we nodigden hen uit om er s’ avonds enen te komen drinken. Deze uitnodiging sloegen ze niet af, en s’ avonds kwamen ze samen met hun zoontje Tim én een fles wijn. Ze waren heel geïnteresseerd in de camion en nodigden ons op onze beurt uit om s’ anderendaags om 10u hun boerderij te bezoeken. De volgende morgen kregen we een rondleiding en een heleboel uitleg over de manier waarop men in Ierland te werk gaat om ziektes zoals oa de gekke koeienziekte en mond- en klauwzeer te voorkomen. Boer Donald heeft 70 melkkoeien en zegt dat dit op dit moment geen slechte zaak is, gezien de recessie in Ierland. De prijs van de melk is goed, zegt hij. Na de rondleiding dronken we nog een kop thee en daarbij vroeg ik langs mijn neus weg of ze een plaats wisten in de omgeving waar men propaanflessen kon vullen. Wij hebben met de camion 2 gasflessen mee om te koken, en één ervan was leeg. We hadden al in verschillende landen gekeken, maar de flessen en de aansluitingen zijn overal verschillend, dus omwisselen konden we vergeten. En een nieuwe fles kopen plus een andere aansluiting zou ook jammer zijn, want wat zijn we dan met zo’n lege fles in België? Boerin Caroline nam echter de telefoon en begon rond te bellen. Na enkele telefoontjes wist ze al een plaats in het verderop gelegen Mallow waar ze gasflessen met onze aansluiting konden opnieuw vullen. Ze stelde voor ons met onze lege fles naar ginder te voeren, en zo geschiedde en hadden we de beste oplossing : onze eigen fles opnieuw gevuld! Ik was bijzonder content want ik heb nooit van lege flessen gehouden…Op aanraden van Donald maakten we ’s namiddags nog een wandeling in de omgeving waarbij we de ruïne passeerden van een oud Middeleeuws kerkje. Donald had ons verteld dat er meer dan 100 kinderen begraven liggen. Tijdens de grote hongersnood van 1845, the Great Famine, zijn zowat 1 miljoen Ieren omgekomen en nog eens zoveel zijn geëmigreerd. Deze kinderen waren ook omgekomen, maar ze waren nog niet gedoopt en mochten van de kerk niet op een gewone begraafplaats begraven worden, aangezien iedereen gelijk is voor God waarschijnlijk… Aan de ruïne stond ook een steen met een gat erin en Donald had verteld dat wanneer iemand zijn hand erdoor stak en niet al zijn zonden opbiechtte, hij zijn hand er niet meer kon uittrekken. Lieve moest dat natuurlijk proberen, heeft hoop en al een paar zondekes opgebiecht en toch kon ze haar hand eruit trekken, dus grote zever heel da verhaal…

De volgende dag gingen we te voet naar het verderop gelegen dorp Granagh, waar niet veel te beleven viel, maar er was wel een kapsalon waar Lieve haar haar liet knippen, aja, wat anders? Het kleuren doet ze ondertussen zelf, wegens de “skintests” die hier moeten ondergaan worden, maar het knippen, dat ligt iets moeilijker. Ik wil het wel proberen, maar ik mag niet. De zondag zijn we met de fiets tot in Mallow gereden waar we een pub zijn binnengestapt en nog wat leute hebben gehad met de barkeeper. Toen hij hoorde dat we Belgen zijn en “Flemish”, zei hij : “Good for you, the Flemish are the Irish of Belgium”. Verschillende van zijn klanten kwamen een praatje met ons slaan en we kregen een hoop tips over plaatsen die we dienden te bezoeken.

De volgende dag, 26 maart, hebben we afscheid genomen van boer Donald en Caroline, nadat we hen nog een cadeautje  hadden gegeven wegens de hulp met de gasfles die we van hen gekregen hadden, en zijn we verder westwaarts gereden. Op zoek naar die mooie westkust, waar iedereen zo over in de wolken is. Als het maar geen regenwolken zijn…

Kort geknipt kopke...:)

Staanplaats

...van of naar Cork.....