Vanuit Carmona zijn we vertrokken richting Sevilla en zijn daar de ring opgereden om deze grote stad te kunnen omzeilen. We hebben er geen zin in om ergens op een megadrukke plaats te moeten overnachten, dus laten we de grote steden links liggen, zelfs als ze rechts liggen. Sevilla zal ongetwijfeld de moeite waard zijn om te bezoeken, maar een citytrip lijkt ons dan meer aangewezen. Voorbij Sevilla zagen we veel sinaasappelboomgaarden waar het plukken bezig was. Tenslotte reden we een paar km voor het dorp Escacena del Campo een veld op. Het was er bijzonder rustig en ook zeer warm. Toen we er een half uurtje stonden , hoorden we een tractor naderen en gingen we naar de weg om aan de boer te vragen of hij er geen bezwaar tegen had indien we enkele nachten op zijn veld stonden. De man had er in principe geen bezwaar tegen, maar probeerde er ons toch van te overtuigen om meer in de dorpskom te staan. Volgens hem was het op dit moment niet verstandig om alleen ergens zo afgelegen te staan omdat de sinaasappelpluk bezig was en er veel seizoensarbeiders waren, en er Roma rondzwierven. Hij zou ons een plekje tonen waar het beter was, zei hij. We reden achter hem aan naar een plek die inderdaad meer in het dorp gelegen was, maar navenant luidruchtiger, van slapen kwam niet veel in huis…Na één nacht zijn we bij dageraad vertrokken. Sprak de man de waarheid en was het er inderdaad gevaarlijk, of moest hij gewoon niks hebben van seizoensarbeiders, we weten het niet, dat hij zijn plan trekt…J.Zo’n 40 km verder passeerden we in Niebla, een Middeleeuws, ommuurd stadje, dat er interessant uitzag, en zo’n vijf km verder sloegen we een grindweg in en plaatsten ons op een veld. Van daaruit hadden we veel mogelijke wandel- en fietsbestemmingen. Niebla bleek inderdaad een gezellig stadje met een burcht die we konden bezoeken. Toen we in de toeristische informatie aan de jongeman vroegen of hij Engels sprak, antwoordde hij : a little bit, en hij had gelijk, dat waren de enige 3 woorden die hij kende... We kochten bij hem 2 tickets voor een bezoek aan de burcht en deze waren hun geld waard.
Er was een folterkamer met een uitgebreide collectie foltertuigen die indertijd gebruikt werden door de Spaanse Inquisitie, de sloebers. Lieve was bijzonder geïnteresseerd in deze tuigen en toen ze ’s avonds haar lederen pakje aantrok, heb ik voor alle zekerheid toch maar met één oog open geslapen die nacht.
sommigen zijn nooit geleerd, den dezen wilde toch nog iets uit onze rugzak pakken.
Seizoensarbeider of roma??
In de toeristische informatie hadden we gevraagd waar we op internet konden en de jongeman had gezegd dat hij geen idee had, maar bij een tochtje door het stadje zagen we plots een lokaal , een Guadalinfo, en uit ervaring wisten we dat we daar normaal internet konden vinden. Niettegenstaande het siësta was, stond de deur open en we gingen er binnen. Toen we aan een dame vroegen wanneer we op internet konden, zei ze dat dit pas na 16u kon, maar ze wilde wel voor ons het bureel van de directrice openmaken. Daar zaten we dus, in het bureel op de moderne computer van de directrice en zij trok de deur toe en ging buiten gaan kletsen, ze was er gerust in.
Rond Niebla hebben we veel gefietst, het was een heuvelachtige streek met vele rustige paden. Er waren zeer veel ooievaars in deze streek met nesten op hoogspanningsmasten en op de kerken in de omtrek. Op één van onze wandelingen zagen we aan een aardeweg een bord staan met een pijl “ pueblo de dios”, het dorp van God dus. We dachten direct aan een of andere commune en wilden daar het fijne van weten. Een goeie km verder zagen we in een dal een ruïne met in de omtrek een aantal huisjes met windenergieturbines en zonnepanelen. We zagen geen beweging en vonden in de ruïne een bidplaats met altaar. Na even rondgesnuisterd te hebben, keerden we op onze stappen terug vooraleer de een of andere rare kwast ons wilde bekeren…Na vijf nachten op onze staanplaats zijn we vertrokken en gingen in Valverde del Camino water inslaan. Dit bleek een redelijk grote stad te zijn waar we inkopen deden en op zoek gingen naar de toeristische info. We zagen geen enkel teken en besloten ons licht op te steken op het stadhuis. De bediende zei dat er een toeristische info was in het theater, hij zou ze wel even bellen, zei hij. Na 2 verschillende nummers gebeld te hebben waarbij niemand opnam, zei hij ons dat er wel degelijk iemand daar zou zijn en dat we maar even aan de deur van het theater moesten trekken. Wij daarheen, maar daar was niemand thuis, ze waren waarschijnlijk even boodschappen gaan doen, ongelooflijk. Daarop zijn we dan maar een stuk verder gereden richting Portugal en in de buurt van Santa Barbara de Casa vonden we een mooie en rustige plaats naast een aardeweg, in vogelvlucht misschien 15 km van de Portugese grens. We vonden de streek bijzonder mooi, zeer heuvelachtig met veel kurkeiken die verspreid stonden op opvallend groene weiden. Onze naaste buren bestonden uit schapen en zwarte “pata negra” varkens die onder de kurkeiken aan het rondsnuisteren waren. Op dinsdag 6 december gingen we te voet via aardewegen naar Santa Barbara, maar de plaatselijke supermarkt was gesloten omdat het er een feestdag was. Niet wegens sinterklaas alleszins, want dat wordt er niet gevierd, dat kan trouwens ook niet aangezien sinterklaas dan in België zit. De kinderen krijgen hier lekkers op Driekoningen. In tegenstelling tot in België is het hier blijkbaar niet de gewoonte dat bisschoppen zich bezighouden met kleine kinderen…
De nacht van 6 december werd ik plots wakker doordat ik een diesel vlakbij hoorde draaien en twee mannen die stonden te praten. Eerst dacht ik aan sinterklaas en zwarte piet, maar betwijfelde of hun éénpk een diesel is. Ik stond op en opende het raam, het bleek de Guardia Civil te zijn. Ze vroegen hoelang we daar wilden blijven staan, waarop wij vroegen hoelang we daar “mochten” blijven staan. Ze antwoordden dat we daar eigenlijk niet mochten staan en dat we beter ’s morgens of de dag erna zouden vertrekken. Wij antwoordden dat we niet wisten dat we er niet mochten staan. We wisten het eigenlijk wel, want enige tijd daarvoor hadden we gezien dat Andalusië zo’n beetje zijn eigen regels heeft, en dat je er niet vrij mag kamperen. Maar aangezien we al een maand bezig waren zonder problemen, hebben we er ons niet veel van aangetrokken… Ze wilden niet binnenkomen, maar noteerden onze gegevens. We moeten zeggen dat het heel vriendelijke mensen waren, helemaal geen Herr Flick-types, die zelf duidelijk verveeld zaten met het feit dat ze ons moesten “wegjagen”. We zeiden hen dat we ’s anderendaags zouden vertrekken, waarna ze ons nog een goede nacht wensten en vertrokken. De beslissing wanneer we zouden verder rijden naar Portugal was op deze manier snel genomen… We zijn beiden nog nooit in Portugal geweest en al de hele tijd bijzonder benieuwd wat dat zal geven.
Lieve in actie...
geitjes in actie...
erwin in actie...
erwin is diegene met de rugzak...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten