Portugal Alentejo 1

Aangezien we van de Guardia Civil moesten oprotten, zijn we op woensdag 7 december de grens naar Portugal overgestoken. Onze GPS paste zich direct aan en stelde de tijd een uur terug, want in Portugal is het een uur vroeger. Vanaf de eerste km zagen we al het verschil : geen afval meer langs de weg en we voelden ons vanaf kilometer één op ons gemak. In de loop van de voormiddag kwamen we aan in Serpa en liepen er even rond. Opnieuw viel op hoe proper het er was. We zagen de toeristische informatie en besloten even te gaan vragen waar we op internet konden. De vriendelijke jongeman kon een aardig stukje Engels en zond ons naar een lokaal waar we al even vriendelijk én in het Engels werden onthaald. We konden er doorlopend gratis op het net. Na de middag reden we verder door het Parque Natural do Vale do Guadiana en belandden in het stadje Mertola. We deden er wat boodschappen en werden weer overal even vriendelijk onthaald. Niet dat we zo’n slechte tijd hadden in Spanje, verre van, maar het verschil is heel groot. De Portugezen zijn gewoon de vriendelijkheid zelve en staan bij manier van spreken te wachten om U te helpen en daarbij doen ze dan nog hun best om U in het Engels te woord te staan, dit in tegenstelling tot de Spanjaarden. In Spanje moet het al heel goed lukken om iemand te vinden die meer dan twee woorden kan in een andere taal, ook de jongeren kennen zo goed als geen Engels. Aan de toeristische kusten in Spanje zal dat wel anders zijn, maar hier in Portugal spreken ze in het binnenland al een stuk meer dan enkel Portugees. En onder ons gezegd en gezwegen, het is maar best ook want je verstaat er zo goed als niks van als je Portugees hoort praten. Als je het geschreven ziet staan, kan je dikwijls begrijpen wat er staat, maar als ze tegen elkaar bezig zijn, auzekers.

We hadden het zo naar onze zin in Mertola dat we besloten om tegen onze gewoonte in te overnachten op een parking aan de rand van het stadje, tegenover de bombeiros (brandweermannen). Na negen uur was het stil en we hebben dan ook een prima nacht gehad waardoor we besloten om de bezienswaardigheden van het stadje te bezoeken en dan nog een nacht te blijven. We gingen ’s anderendaags naar de toeristische info en werden weeral in het Engels vriendelijk te woord gestaan. We konden er ook gratis internetten. Het stadje bleek een rijke geschiedenis te hebben en we kochten twee all-in tickets : voor vijf euro per persoon hadden we zeven entree’s met een burcht, een site met Romeinse toestanden en dan nog vijf musea. Het was duidelijk dat de stad hier veel moeite en geld aan gespendeerd had, alles was bijzonder verzorgd met uitleg in het Engels. Met verschillende gidsen hadden we een gesprek, zodanig dat we na twee dagen Portugal eigenlijk al meer contact met de bevolking hadden gehad dan na een week of zes in Spanje.

Burcht in Mertola

De tweede nacht was het ook stil en in de voormiddag deden we nog een paar boodschappen en gingen nog even internetten. Toen we terug in de camion waren, stopte plots een blauwe camionnette vlakbij en er stapte een gast uit die enthousiast zwaaide en rond de camion liep. We gingen naar buiten en begonnen te praten. Hij bleek een geitenwollensokken-dude te zijn, een Duitser die al vijf jaar in Portugal woonde. Hij vond de camion te gek en we nodigden hem uit voor een kop koffie. Daar hij al zowat overal rond de wereld had gezeten (Frankrijk, Nederland, Canada, Kaapverdische eilanden) sprak hij een aardig woordje Nederlands met een Duits accent, af en toe doorspekt met wat Engelse woorden. Hij bleek een echte spraakwaterval en toen we hem vroegen waar hij woonde, zei hij dat hij helemaal alleen op een schiereilandje in een meer woonde en dat we hem bij gelegenheid eens moesten opzoeken. Nu, dat hoefde hij geen tweemaal te zeggen! We zeiden hem dat we hem onmiddellijk zouden volgen om eens te kijken waar hij woonde. Hij zei dat er mogelijks een probleem zou kunnen zijn omdat we eerst door een dorpje moesten om aan het meer te geraken en dat de camion misschien niet tussen de huisjes zou kunnen, maar dat het het proberen waard was. Wij dus achter hem aan en onderweg moesten we nog even stoppen aan een bron omdat hij zijn voorraad drinkwater moest aanvullen. Op het schiereiland heeft hij geen elektriciteitsaansluiting en ook geen stromend water. Hij had een hele reeks vijf liter flessen mee die we vulden aan de bron en weg waren we. In het dorpje werd het inderdaad heel nauw : we hadden aan weerszijden zo’n 10 cm tussen de camion en de dakpannen van de huisjes (goten hebben ze hier niet), maar het lukte aardig tot we plots werden tegengehouden door een paar dorpelingen die zeiden dat we achteruit zouden moeten omdat we verderop in een bocht vast zouden komen te zitten, maar dat er een omweg was waar we waarschijnlijk wel door zouden kunnen…Theo (onzen duitser) kwam aangelopen en zei dat hij zou tonen waar het was. Wij dus weer achteruit tussen de huisjes, maar ook dit lukte aardig en uiteindelijk waren we uit het dorpje…Langs een andere weg moesten we weer door het dorp, maar we geraakten erdoor. Er volgden nog zo’n 5 km afdaling op aardewegen en toen zagen we het meer. Als het water op zijn maximum staat, woont hij op een eiland, maar nu stond het zo’n 5 meter lager en konden we op de schuine oevers (rots en losliggende stenen) tot aan zijn schiereiland rijden. Wat een fantastische plek! We parkeerden ons op een nauwte die de toegang vormde tot zijn “arendsnest” en hadden water aan weerszijden, de max!

Rechts camion , links  op de top Theo's etablissement.

 We hielpen hem bij het dragen van zijn waterflessen en volgden hem tot aan zijn etablissement. Hij had drie oude caravannes op de top van het schiereilandje gezet en daar woonde hij dus al vijf jaar. Hij had een ganse tuin aangelegd waar hij zoveel mogelijk zelf kweekte, vlees at hij niet, en vis haalde hij uit het meer, dus…Wat een speciale kerel. Ondertussen waren we al de middag een eind voorbij en hij trakteerde met een glas wijn, kaas en (uiteraard) zelfgebakken brood. We nodigden hem uit om ’s avonds bij ons te komen eten, wat hij zich ook geen tweemaal liet zeggen. We hadden nog maar pas de woorden: heb je zin om… uitgesproken of er volgde : ja, vind ik leuk! Zoals gezegd had hij in Nederland gewoond…Des avonds kwam hij dus eten en het werd een leuke avond, hij kon wel een glaasje wijn verteren, de kapoen!

Theo links...en Erwin rechts :)

Van opleiding was hij wijnboer (echt!) en zoon van een wijnboer uit de streek van Karlsruhe. Als jonge gast had hij ondermeer in een Ashram in Canada gezeten, dit is een leefgemeenschap (zeg maar commune) die zich toelegt op Indische boeddhistische toestanden, tenminste wanneer ze zich niet toeleggen op elkaar, de vuile pitoe’s…Daarna had hij ondermeer geprobeerd om op een boerderij in Frankrijk volledig zelfvoorzienend te zijn, op de Kaapverdische eilanden had hij biologische vruchten gekweekt, enz…

Toen onze voorraad wijn deftig geminderd was, besliste hij om te gaan slapen. Wij besloten om nog een paar nachten op deze plek te blijven, terecht overigens, veel rustiger kan het niet zijn. ’s Anderendaags lieten we elkaar met rust, we sloegen enkel een praatje wanneer we elkaar tegenkwamen en hij zei dat we gerust zijn roeiboot mochten gebruiken indien we dat wilden. De zondag gingen we zijn roeiboot halen en we maakten een tocht naar de overkant van het meer alwaar we een wandeltocht maakten door de geitenpaden te volgen. Het nieuws dat Theo “logeurs” had moet als een lopend vuurtje door het dorp gegaan zijn, want we hebben dorpelingen gezien die passeerden met een motorbootje ,en ook toen we aan het wandelen waren, en telkens riepen en zwaaiden ze alsof we oude bekenden waren. Wat een gastvrij volk! Na een drietal nachten namen we afscheid van den Theo met de belofte contact te houden. Hij gaf ons zijn “posta restante” adres, want een echt adres heeft hij daar niet vaneigens. We hebben ook moeten beloven zijn juiste verblijfplaats niet op het internet te plaatsen omdat hij liever met rust gelaten wordt door “ongezonde nieuwsgierigaards”. We reden verder en stopten terug in Mertola om inkopen te doen en beslisten om nog een nacht op onze “vertrouwde” plek te staan. Ondertussen hadden ze in de straten van het stadje luidsprekers gehangen waaruit kerstmuziek klonk, raar om daar dan rond te lopen in T-shirt, want het is nog altijd een graad of twintig. Enkel ’s morgens en ‘s avonds heb je een trui of vest nodig.

Volgende keer : Algarve

Mertola

Romeinse brug in Mertola

Soms wil een mens eens alleen, gerust gelaten worden...