Andalusië 3

Wegens regen waren we op zaterdag 19 november dus een stuk verder gereden vanuit de buurt van Ventas de Huelma. In de loop van de namiddag hield het op met regenen en was het terug volop genieten van het landschap. Er is echt geen beginnen aan, aan dit land. De beklimmingen en afdalingen houden gewoon niet op, en hoe mooi ook, het rijden is lastig omdat je voortdurend geconcentreerd moet blijven, maar het is méér dan de moeite waard.

Op een bepaald moment kwamen we terecht in het dorp Riogordo. Er was blijkbaar iets aan de gang in het dorp, had het iets te maken met de verkiezingen van de volgende dag, geen idee. In ieder geval kwamen wij vanuit een bocht het centrum opgedraaid en toen stonden we blokvast. Er stonden auto’s her en der geparkeerd en het was er een heen en weer geloop van jewelste. Eén auto blokkeerde eigenlijk de ganse boel en de chauffeur ervan liep op zijn gemakjes nog even ergens binnen, allemaal geen probleem hier. Ondertussen stonden al enkele auto’s achter ons en kwamen er vanuit de tegenovergestelde richting ook nog wagens. Maar niemand die zich druk maakte, in Vlaanderen had het er al bovenarms opgezeten. We hebben daar zo’n kleine 10 minuten gestaan, onze eerste file in Spanje was een feit! Omdat we het er zo’n gezellige boel vonden, keken we even voorbij het dorp uit naar een staanplaats. En joepie, we zagen een grindweg een stuk naar beneden lopen met aan weerszijden ervan een zee van ruimte. We reden de grindweg naar beneden tot aan een vlakke plaats in het veld ernaast. Toen we het veld opreden ondervond ik dat ik beter overschakelde op veldvitesse en dat deed ik dus ook. Ik dacht bij mezelf : tiens,er is hier precies veel weerstand. Toen ik door het zijvenster naar de achterwielen keek, zag ik dat ze zo’n 30 cm diep door de modder aan het ploegen waren! Het had hier lichtjes meer geregend dan vanwaar we kwamen…

Met de 4 wielen al spinnend in de modder, klauterden we terug op het grindpad en maakten we ons wijselijk uit de voeten…We zijn toen een deftig stuk verder gereden, want in sommige streken is er gewoon niet overal plaats:  ofwel is ieder beschikbaar stukje ingenomen door olijfbomen, en daartussen willen we in deze periode ook niet gaan staan want ze beginnen te oogsten; ofwel ligt er een hoop brol, ofwel zit je te heel ver van de bewoonde wereld, want je moet nog altijd boodschappen kunnen doen. Soms is het even zoeken en soms ook niet. Maar, we zijn het er beiden over eens: godzijdank hebben we destijds de beslissing genomen om dit te doen met een 4x4 voertuig. Anders zouden we verplicht geweest zijn om op verharde ondergrond te gaan staan, in een dorp of stad met andere woorden,of langs de weg, en nu zoeken we de stilte op en speelt de ondergrond geen rol. Als het enigszins vlak is, is het al okee. Om de camion helemaal vlak te zetten, nemen we dan een steen en leggen hem voor het wiel dat hoger moet en rijden erop, en als er iets is waar in Spanje geen gebrek aan is , dan zijn het wel stenen…Bij het zoeken naar een staanplaats proberen we binnen een straal van zo’n 10 km te blijven van een plaats waar we boodschappen kunnen doen, de camion kan dan ter plaatse blijven en de rest doen we te voet of met de fiets.

 Zo’n 6 km voorbij het dorp Villanueva de San Juan zijn we een aardeweg ingeslagen en vonden een prachtige plaats op de top van een heuvel. Vooraleer erop te rijden, keken we eerst eens of het er niet te heel drassig was, want niet dat de camion het niet zou aankunnen, maar je moet er zelf ook nog kunnen rondlopen zonder in de modder te zakken, aja, vaneigens dadde. Plots zagen we er een pet liggen, en toen we die opraapten, bleek er een hoofd onder te zitten! We schrokken ons een hoedje(!)  en begonnen te graven met onze handen. We schrokken nog meer toen het hoofd  z’n ogen opengingen en het zei : je zou beter je schop nemen, want ik zit nog op mijn paard..! Zo drassig was het daar…

Okee, ik moet toegeven dat ik ietwat overdreven heb… er was helemaal geen hoofd, en om heel eerlijk te zijn: geen pet ook. Eigenlijk was het een schitterende staanplaats, waar we 4 nachten zijn blijven staan. De eerste 2 dagen hebben we regelmatig wat regen gehad en moesten we s’avonds even de verwarming aanzetten. Daar werden we ook geconfronteerd met een (luxe)probleem : telkens we met de rugzak op weg gingen, stopte er iemand om ons mee te nemen. In plaats van ons gerust te laten,… wat een klootzakken! Nee, de mensen waren zodanig vriendelijk dat ze ons wilden meenemen, ze dachten zeker : ocharme, kijk die oude gasten eens tsjolen met hun rugzakken, terwijl wij dachten: kijk die oude gasten eens tsjolen met hun olijven…Tussen haakjes : al dat gedoe met die olijven begrijp ik niet goed,pff, al dat werk! Terwijl je ze hier spotgoedkoop kan kopen in de winkel…

De buren hadden er niks op tegen. :)

Vanuit deze plek zijn we vertrokken richting Marchena, zo’n 60 km verder omdat we daar konden water tanken volgens onze bron(..!), niet dat het zo dringend was, we hadden er nog , maar als je in de buurt bent… Daar aangekomen, bleek de voormalige staanplaats voor campers veranderd te zijn in… iets anders, aja, anders zou het hetzelfde gebleven zijn natuurlijk. Er viel dus niet te tanken, maar toen Lieve daar de computer aanzette, hadden we toch gratis Wifi, de eerste keer in Spanje dat we een onbeveiligden vonden. Vanuit Marchena reden we verder naar Carmona en onderweg zagen we her en der boomgaarden met notenbomen waaronder varkens aan het rondsnuisteren waren…Dat zullen lekkere hespen zijn…Het waren zwarte varkens, het zal je maar overkomen: varken zijn, en dan nog zwart ook… Volgende keer : Carmona.

Zeer mooie kerkhoven...

zeer spontaan geposeerd :) :)

Agave cactus met een chronische erectie...