Andalusië 4

Op 23/11 waren we op weg naar Carmona en we hebben toch wel 10 km vlakke baan gehad zekers. Het is een stad zoals ik me als kind altijd een Spaanse stad heb voorgesteld : een vlakte ervoor en dan een Middeleeuwse, ommuurde stad die op een hoogte ligt. We stopten buiten het centrum om even te verkennen en we waren direct verkocht, er was een nieuw gedeelte met toch een aantal winkels en een oud stadsgedeelte met nauwe straatjes en cafeetjes, de max! Een viertal km voorbij de stad sloegen we een aardeweg in en reden zo’n 500m voorbij een boerderij een veld op. Dit was duidelijk de streek van de keien, waar elders de ondergrond bestond uit aarde en stenen, waren het hier mooie gladde keien, da’k zegge. De boer kwam aangereden en zei dat hij liever had dat we wat verder van het hof stonden omdat zijn honden anders teveel kot zouden houden. Ik heb gezegd dat hij zich geen honden moet aanschaffen als hij ze geen manieren kan leren. Allee, ik heb het niet gezegd, maar iemand die me een beetje kent, weet dat ik het zeker gedacht heb JJ. We reden wat verder op het veld in een laagte, zodanig dat zijn basbeesten ons niet konden zien en stonden er prima. We hadden eerst tegen de boer gezegd van een paar nachten te blijven, maar het zijn er uiteindelijk zes geworden.

staanplaats

We konden via een vijftal km aardeweg te voet naar Carmona en Carmona is gewoon een bijzonder gezellig stadje, met marktpleintjes en nauwe straatjes, zeer nauw zelfs, want ik kon niet overal draaien met mijn grote voeten…De eerste dag dat we naar Carmona gingen, zijn we binnen geweest bij een kapster om een afspraak te maken, want het was tijd voor een knip- en kleurbeurt voor Lieve. Het was ook tijd om iets te doen aan de rare kuren dat ons fototoestel had. Sinds enige tijd waren onze foto’s geregeld mislukt: een roze schijn of vervormd, en de laatste dagen waren ze allemaal mislukt. De dag daarop mocht Lieve in de voormiddag naar de kapster. De dame in kwestie bleek haar stiel te kennen.

 Ondertussen ging ik op zoek  naar een pertrettetrekker (voor de niet-Westvlamingen: een fotograaf). Ik vond er één, en toen Lieve’s haar klaar was, zijn we er samen naartoe geweest. De brave man heeft een hele tijd geprobeerd om het toestel via de instellingen goed te krijgen, maar niet enkel Lieve was met haar haar, het toestel ook. Toen hebben we maar bij hem een nieuw gekocht, terwijl we de kans hadden, want wie weet waar we er anders een hadden moeten vinden. De volgende dagen gingen we regelmatig naar Carmona en deden er ons tegoed aan de tapas...

Onze staanplaats bleek een fantastische plek te zijn, ’s morgens opstaan en de zon zien opkomen, de vogels die rondcrossen en de konijnen die zitten te fluiten in het gras. Het doet trouwens deugd om weer wat meer groen te zien dan olijfbomen, om weer wat groene velden te zien. Het is ook telkens zo dat de dieren ons na een paar dagen als deel van het decor gaan beschouwen, de vogels gebruiken de camion als uitkijkpost en zijn van langs om minder schuw. Hier in Andalusië zien we ook nog altijd dieren  die we in België enkel ’s zomers zien: sprinkhanen, vlinders, vliegen, bijen en nog allerhande ander tuig, maar géén muggen gelukkig. Tot voor kort zagen we op onze wandelingen ook regelmatig kleine slangetjes, zo’n 50 cm lang, geen adders, maar echte slangetjes, met het echte slangenvel. We hadden echter nooit de kans om er een foto van te maken, want die vluchten snel de struiken in. Sinds een paar weken zien we er geen meer. Eénmaal hebben we een foto kunnen nemen van een grotere slang die onderaan de trap van de camion lag te zonnen, we hadden er bijna opgetrapt.

Enig opzoekwerk leerde ons dat dit de Boa Gardena is, in de volksmond “tuinslang” genoemd. Al bij al hadden we nog geluk dat dit een relatief jong dier was, er werden blijkbaar al exemplaren opgemeten van vele tientallen meter lang. Toen we de boer erover aanspraken, zei hij dat het geen uitzonderlijk voorval was en dat er ook groene exemplaren zijn die nog minder opvallen…

De zondagmorgen zaten we op ons gemak na het ontbijt in de camion nog een koffie te drinken toen we plots een auto hoorden op de aardeweg. Er passeerde een jeep met een hondenremorque, even later nog een, en nog een, en dan één met een paardenremorque , en nog één… We zeiden: er zal verderop iets te doen zijn, we zullen straks met de fiets eens gaan kijken. Maar vooraleer we de kans  kregen, zagen we van over de heuvel ruiters verschijnen zoals indianen in de westerns. Het was konijnenjacht met windhonden, nog nooit gezien, en wij zaten er middenin! De ruiters liepen zowat in slagorde, allemaal naast elkaar met een aantal meter tussen, zodanig dat ze hele stroken veld op deze manier konden uitkammen. Voor de ruiters liepen er mannen met telkens twee windhonden aan de leiband. Werd er een konijn gezien, dan werden er twee honden losgelaten die achter het konijn aanzaten, en, het moet gezegd: die beesten kunnen lopen! Maar de konijnen ook zulle! De eigenaar van de honden ging er dan achteraan, op een Andalusiër gezeten, om zijn honden op te jagen. Als ik zeg : op een Andalusiër, dan bedoel ik zo’n paard natuurlijk, en gene vent… Het kan zijn dat er zijn die op een vent gaan zitten, maar toch niet dat wij gezien hebben.., dit echter geheel terzijde. Eigenlijk gaat de snelheid van konijn en honden zowat gelijk op, maar de honden zijn natuurlijk met twee en ze putten het konijn uit, ze hebben gewoon veel meer uithoudingsvermogen. Wij supporterden natuurlijk niet voor de dogs, maar wel voor de konijnen, de under-dogs. Dit deden we uiteraard niet luidkeels met al die jagers rondom ons, dat ziet ge vanhier…We moeten wel zeggen dat, als er dan toch moet gejaagd worden, dit eigenlijk nog één van de fairste manieren is. De ruiters gaan wel achter hun honden aan om ze aan te sporen, maar op geen enkel moment wordt er door een mens ingegrepen. We hebben konijnen zien het onderspit delven, maar we hebben er ook de dans zien ontspringen wanneer ze tijdig een hol konden vinden, dan waren de honden eraan voor de moeite. En natuurlijk, het is een rijkeluisspelletje, het is een prestigespel: wie heeft de snelste honden, maar anders is het toch ook een rijkeluisspelletje? En tegenover een kogel hebben ze minder kans.

Op zo’n km van onze staanplaats, lag een verlaten huis, ook eigendom van “onze” boer, dat we “zorro’s huis” noemden. Zonde eigenlijk om zoiets leeg te laten staan.

Na zes nachten op deze plaats zijn we op dinsdagmorgen 29 november vertrokken. Met pijn in het hart, moeten we eraan toevoegen, maar het was tijd om water in te slaan en tenslotte, als je ergens zes nachten staat, heb je de omgeving zo ongeveer wel gezien. De boer kwam ons nog even uitwuiven en dat was het dan. Volgende keer Andalusië 5.

Oef, net op tijd gestopt...

Marktplaats in Carmona