Pyreneeën

Maandag  17 oktober zijn we vertrokken uit Montazeau en zijn toen beland in het dorpje Mirabel, niet ver van Montauban in de Tarn et Garonne. Op een gegeven moment zagen we een kerkje staan met een groot vlak grasplein en we zijn zo vrij geweest om ons daar te placeren. We waren van plan om tevoet naar het dorp te gaan toen we een man tegenkwamen met zijn dochter, waarmee we een gesprek begonnen. Hij vertelde dat we zeker , zoals we al van plan waren, naar Andorra moesten gaan wegens de lage prijzen. Toen we samen teruggingen naar de camion, was een buurman al bezig foto’s te nemen . Het leek daar wel een dorp van overjaarse hippies, veel  gepensioneerden met lang grijs haar. De buurman was zeer geïnteresseerd in de camion en wipte even binnen om ook van de binnenkant  foto’s  te nemen.

Toen we s’avonds een aperitiefje aan het drinken waren (niet dat we  nu zo graag al die ijskoude drank naar binnen gieten, maar iemand moet het doen…), stopte er nog een auto. De dertiger die uitstapte was door het dolle heen over de camion en wilde er alles over weten. Hij vroeg of hij s’anderendaags in de morgen nog eens mocht langskomen om foto’s te nemen.

En inderdaad, rond 8 uur was hij daar terug met zijn zoontje en zijn fototoestel én een zak met croissants voor ons, te gek! Hij zei dat hij een artikel zou schrijven in een plaatselijk blaadje. We zeiden hem dat dit ons geen barst kon schelen, dat we meer waren met croissants… (of hebben we dat alleen maar gedacht??). Uiteindelijk hebben we e-mailadressen uitgewisseld en salu gezegd.
Ondertussen hebben we gezien dat we op de website staan van zijn athletiekclub: http://goodrunningmirabel.free.fr

 Mooi kerkje in Mirabel

Toen zijn we vertrokken, na 1 nacht al. Niettegenstaande de locals zeer vriendelijk waren, was deze streek niet echt ons ding. Die dag zijn we verder gereden naar de Franse Pyreneeën niet ver van Ax-les-Thermes. Daar hadden we een steile beklimming op smalle baantjes, waarbij het telkens spannend was als we een tegenligger hadden… Dit was de eerste avond dat we de verwarming dienden in te schakelen. Overdag was het warm en stralend weer , maar de volgende morgen lag er ijs op het gras. Op woensdag zijn we doorgereden naar Andorra over de Pas de la Casa (2408m). De oude beer heeft geen moeite met de beklimmingen, al is het op zijn gemakjes. De spaargeldbochten(…) zijn ideaal om de draaicirkel te leren kennen. In Andorra zelf hebben we enkel onze tanks gevuld, het scheelt toch algauw een kleine dertig cent per liter vergeleken met de Franse prijzen. Het is dikwijls leuk om de reactie te zien van de mensen die de camion zien, zo kregen we goedkeurend geknik van een Andorriaanse (Andorse, Andoriase??) flik toen we voorbijreden. Voor de rest ziet Andorra, afgezien van de mooie beklimmingen op uitstekende wegen, er in de bebouwde gedeelten als 1 groot shoppingcenter uit.Toen we Andorra uitwilden moesten we eerst nog voorbij de douane. Aan de Spaanse douane schoven we aan bij de auto’s en niet bij de camions en bussen, want de camion is eigenlijk geen camion, maar een kampeerwagen. Ze keken wel even raar, maar maakten geen problemen, ze vroegen alleen naar sigaretten en drank. Toen ik zei in mijn beste Andorriaans (Andors, Andorriaas??) dat we enkel brandstof ingeslagen hadden, mochten we direct verder. De auto’s werden echter doorzocht. Ze zagen het in ons geval waarschijnlijk niet zitten. In de Spaanse Pyreneeën sloegen we weer algauw een kleinere weg in, dat was echter niet van de poes, den ouden Duits moest veelal in tweede naar boven… Plots zagen we nog een kleinere zijweg en na een steile afdaling op een asfalt/kiezel/puttenbaan kwamen we in een dorpje terecht (Puig Forniu) dat zelfs niet op onze detailkaart van de Pyreneeën stond en waar zeker nog 2 of 3 mensen leefden. Wel, willen de Europese leiders de “welstand” voor allen gelijk krijgen, ze zullen er nog een flinke kluif aan hebben.., Europa  één, my ass! Plots kwamen we een boer tegen met een echte tractor en aangezien we niet beiden doorkonden moesten we wel stoppen. Het was weer even lachen geblazen toen we moesten uitleggen in het Spaans dat we een plaats zochten om te kamperen. De boer lachte daarbij zijn beide tanden bloot, maar reed ons dan toch voor naar een plekje naast een bergriviertje. Er is hier plaats in overvloed, maar om een vlak stukje te vinden…, we stonden echter goed. Vroeger hebben we met de motor tweemaal een stuk van de Spaanse Pyreneeën verkend, en we waren bijna vergeten hoe prachtig het hier is. De meesten gaan altijd naar de Franse Pyreneeën, maar de Spaanse zijn veel en veel rustiger en eenzamer, tweederde van de Pyreneeën ligt immers in Spanje.De volgende dag zijn we tevoet naar het stadje Sort gegaan tegen de zin van onze GPS in, hij kende het dorpje Puig Forniu immers niet, en de weg liep dood volgens hem, terwijl dit niet zo was. Het was een intensieve wandeltocht waarbij we een hoogteverschil van 500m te overbruggen hadden,heen en terug. Maar verkeer buiten het stadje, vergeet het, je kan hier picknicken midden de weg. We hebben echter pick genickt aan de rand van de stad. Wat we hier in de streek ook gezien hebben zijn van die bergkoeien met korte voorpoten en lange achterpoten, zodanig dat ze altijd vlak lopen bij het klimmen. Als ze echter willen dalen moeten ze achteruit lopen, anders vallen ze op hun bakkes, er scheelt duidelijk nog iets aan het ontwerp…

Spaargeldbochten

tanken in Andorra

even pauzeren

boer toont ons de weg naar ons privéstekje

wandelen met zicht op de besneeuwde bergen

wandelen met zicht op de niet besneeuwde bergen:)