Schotland 1

Op 18 april namen we de ferry van Belfast naar Cairnryan in Schotland waar we rond 14u aankwamen. Er was geen douanecontrole en we konden direct de weg naar het noorden op. De weg kronkelde langsheen de westkust en loonde al van in het begin de moeite. We reden tot in Kirkmichael en vonden een plaats langs een binnenweg. De Schotse wegen zijn in goede staat, een hele opluchting na een maand Ierse. Het Schotse weer bleek nog vlugger om te slaan dan in Ierland, op zo’n 10 minuten ging het van zon over regen naar hagel en sneeuw en opnieuw naar zon. De volgende dag namen we wat grote wegen om voorbij Glasgow te geraken. Eens je daar voorbij bent begint het echt mooie landschap met meren en bergen. We kwamen voorbij Loch Lomond, een bekend meer, maar heel toeristisch, veel hotels,B&B’s, en toen we een parking wilden oprijden, niet in een stad, maar gewoon langs het meer, zagen we dat we dienden te betalen. Daar doen we dus niet aan mee, dat was dus minder dat meer…Maar niet getreurd, meren genoeg in Schotland, we reden verder naar de schiereilanden aan de westkant in county Argyll. Langsheen Loch Fyne was het al beter wat betreft “uitbuiten” van toeristen en toen we voorbij Lochgilphead een binnenweg namen, reden we langs wat kleinere meren, waar geen kat meer was.

Loch Fyne

Het was een zeer smal weggetje en na een tiental kilometer was de weg versperd door een poort. Nu is het zo dat je in het UK en Ierland dikwijls over “cattle grids” , een soort grove roosters, rijdt, waar jij wel over kan, maar het vee niet over durft stappen. Hier was er dus geen cattle grid, maar een poort die dicht was, maar aangezien onze GPS deze weg aangaf als openbare weg, deden we de poort open en reden verder (na ze terug dicht gedaan te hebben natuurlijk). Die cattle grids en poorten zijn eigenlijk goed nieuws voor ons, want dit betekent dat er niks meer omheind is, het vee loopt gewoon over de weg, en wij kunnen ons ijzerke plaatsen waar we willen, we kunnen gewoon het land oprijden…Een kilometer verder kwamen we een jonge boer tegen met de tractor aan wie we vroegen of hij er niks op tegen had indien we daar ergens een plek zochten. Hij was bijzonder geïnteresseerd in de camion en zei dat er ongeveer een kilometer verder een vlakke plaats was bij een verlaten caravan en dat we daar mochten staan zolang we wilden. En inderdaad, we konden ons placeren bij een oude caravan waar nog van alles instond, alsof de bewoner elk moment kon thuiskomen. Later op de avond kwam de boer nog langs samen met een vriend van hem om de camion wat nader te bekijken. Boer Duncan bleek een heel geestige kerel te zijn, met wie het aangenaam praten was. We vroegen hem naar “the story of the caravan”. Hij zei dat er een oude man had ingewoond met de bedoeling er te blijven, een beetje “into the wild” toestanden, zeg maar.

Onze " Into the wild " gebuur

Jammer genoeg voor hem was zijn eerste winter in de caravan de hardste die ze in dertig jaar hadden gehad, en zodoende hield de oude kluizenaar het na deze winter voor bekeken. Nu woont hij in een naburig dorp in een flatje… We moeten wel zeggen dat de Schotten, net zoals de Ieren trouwens, beter tegen de kou kunnen dan wij. Wanneer wij aan het rillen zijn met onze dikke trui aan, lopen zij gewoon in T-shirt. We hebben echter nog geen Schotten gezien met een kilt aan. Waarschijnlijk hebben ze toch nog te koud aan hun doedelzak…Te kil onder de kilt dus…Toen we deze winter in Portugal waren, was het net omgekeerd. Bij 18 graden zaten wij in T-shirt en de Portugezen hadden hun vest aan…

De volgende dag wandelden we zo’n 7 km langs rustige weggetjes langs een meer naar “een bolletje” op onze Gps, normaal gezien zijn dit dorpjes, maar hier bleek deze plaatsnaam gewoon een grote hoeve te zijn, dat was alles. We durfden niet te heel ver te gaan aangezien digitale borden langs de wegen de vorige dag “heavy rain” voorspelden voor de vrijdag, deze dag dus. We hebben echter veel zwarte wolken gezien in de verte, maar op ons is er geen druppel gevallen. Later op de dag zagen we Duncan terug en hij zei dat je niet echt staat kunt maken op de weervoorspellingen. Het weer is heel plaatselijk en als je geluk hebt, ontsnap je aan het ergste. Duncan was even verderop voorbij onze  staanplaats bezig met de bouw van een hok langs een bergriviertje waar hij een 15 Kw waterkrachtturbine wil plaatsen. Zonnepanelen hebben hier weinig zin, maar water hebben ze genoeg in Schotland…Net zoals bij ons in België worden er premies uitgedeeld voor alternatieve energie-installaties. Hij vertelde dat de Ieren enorme (Europese) premies hebben gekregen om de oude stenen cottages te “updaten”, maar dat ze ze eigenlijk met de grond hebben gelijkgemaakt en kasten van huizen hebben gebouwd in de plaats. Vandaar dat er nog maar weinig authentieke huisjes te vinden zijn, dit in tegenstelling met Schotland, waar de oude huisjes zijn blijven bestaan en dus normalere proporties hebben, sommige zijn echter “Schots” en scheef…Ja allo, weer goe bezig…

De volgende dag reden we met de fiets langs meren naar een stadje, zo’n 17 km verderop, Lochgilphead. We zochten de bib, maar deze was echter gesloten. Daarnaast was het community centre waar we vroegen waar we op internet konden. Ze lieten ons gewoon binnen en we mochten op hun computer, gratis en voor niks! Jammerlijk genoeg hadden ze geen “Word” op hun computer, waardoor we wel onze mails konden bekijken en beantwoorden, maar we konden geen nieuw verhaal op de blog plaatsen. Daarop deden we navraag in de toeristische dienst en de man zei dat er een paar km verderop in Ardrishaig een soort van cybercafé was. Wij daarheen dus en we zagen een gebouw met onderaan een café, en bovenaan een bar. Daar we geen zin hadden in koffie, gingen we de bar binnenJ. Dit was echter een gewone pub die niks met de café eronder van doen had, de Slainte Bar…De baas bleek echter een toffe pee te zijn en aangezien hij Wifi had, mochten we gewoon zijn laptop gebruikenJ.

The Slainte bar

Daar het er een gezellige bedoening was, de baas haalde zelfs zijn gitaar boven om een liedje te placeren, bleven we daar maar hangen en rond 16u zijn we daar buitengerold…We hadden zelfs nog niet gegeten voor middag…We gingen vlug iets eten en het enige  wat ons dan nog te doen stond, was een kleine 20 km met de fiets terugrijden. Aangezien we dan nog een hagelbui op onze nek kregen, waren we redelijk ontnuchterd toen we bij de camion terugkwamen, tijd om te aperitieven dus..! Of niet? Dak het nie meer weet…

De dag erna gingen we te voet naar het dorp Kilmartin verderop. Aja vaneigens verderop, anders konden we gewoon ter plekke blijven. Bij de terugkeer gingen we nog even naar een kasteel kijken in de buurt en toen kregen we een zak regen op onze nek zodat we terug aan de camion kwamen als…euh…iemand die een zak regen op zijn nek had gekregen. Zopenat dus. ’s Avonds kwam Duncan nog langs met zijn quad, en samen met hem dronk ik nog een pint. Aangezien we de volgende morgen zouden vertrekken, vroeg ik of we ’s anderendaags nog konden water tanken bij hem. Hij zou niet thuis zijn, zei hij, maar we mochten gewoon oprijden en water nemen aan de kraan achter zijn huis. Jammer dat je dergelijke geestige en vriendelijke mensen dan niet meer zult terugzien…

Toffe pee Duncan...

De volgende morgen, 23 maart, tankten we water bij Duncan en zetten verder koers naar het noorden. Het werd een zeer mooie rit en bij het passeren in Oban deden we nog inkopen in de Aldi. Dan reden we verder naar Glencoe, een stadje gelegen tussen een meer en de bergen. Dan begon een wondermooi stuk tussen deze bergen, die Bidean nam Bian heten (ja, ge moet zo raar niet kijken, ik heb die naam ook niet uitgevonden, wat is dat nu? Alsof het mijn schuld is!...) en toen we een klein weggetje zagen, sloegen we dit in. We reden door een vallei, Glen Etive, en vonden een plaats vlakbij een riviertje. Ja, zulke plaatsen, dat is gewoon niet te doen…’s Avonds kwam een kudde herten uit de bergen om te grazen in het dal op enkele tientallen meters van ons.

Staanplaats Glen Etive

De volgende dag vertrokken we vandaar en reden naar Fort William en namen dan de weg naar Malaig. Langs deze weg loopt een treinroute, waarop in het seizoen (vanaf 14 mei) een stoomtrein rijdt die je naar Malaig brengt en terug. Deze route heet “the Jacobite” en wordt omschreven als één van de mooiste treinroutes ter wereld. Als je de autoweg neemt, rij je echter door hetzelfde prachtige landschap van bergen en meren. Daarbij kwamen we in Glenfinnan, een dorp aan Loch Shiel, bekend om het monument voor de clans die vochten voor “the Jacobite cause”, wat dat dan ook moge betekenen…

Standbeeld, Loch Shiel, Glenfinnan...

Glenfinnan is echter ook bekend om de mooie viaduct, waar de stoomtrein over passeert. Deze viaduct is beroemd geworden door scènes uit de Harry Potter films. Geen idee, wij hebben nog nooit een Harry Potterfilm gezien want ’t schijnt dat deze films niet waar gebeurd zijn…Nu, dat is van horen zeggen. Nu ik er over denk, ik heb nog over geen enkele potter films gezien eigenlijk…

Viaduct van " Harry Potter"

In Malaig deden we nog wat inkopen, waarna we dezelfde weg terugnamen van waarom dat de weg stopt in Malaig en er maar één is. Niet dat het een opgave is, het is een bijzonder schone rit. Daarna vonden we een staanplaats tussen twee meren: Loch Arkaig en Loch Lochy, met zicht op Ben Nevis, de hoogste berg van Schotland. Het lijkt erop dat Schotland een gemakkelijk land zal zijn om een staanplaats te vinden. Er is ruimte bij overvloed en niet alles is omheind zoals in veel andere landen.

 Voilà, dat moet volstaan voor deze keer. Tottonnee!

Landschap in Zuid-Schotland

Ben Nevis in de mist

Enkele landschappen: 

Malaig

" The gate "

Zo heavy is die plant nu ook weer niet...