Waar waren we gebleven? O ja, we waren in het halfdonker een vijftal kilometer ten zuiden van Grandola een aardeweg ingeslagen en hadden ons op de eerste, de beste relatief vlakke plaats…euh…geplaatst. Na een rustige nacht gingen we ’s morgens een stukje verder op de aardeweg en vonden een, op het eerste zicht, vlak stuk enkele honderden meter verder. Het vergde echter nogal wat heen en weer gemanoeuvreer en een boomstam onder het linker achterwiel vooraleer we vlak stonden. We hebben er onze tijd voor genomen omdat we wisten dat het voor een langere periode zou zijn aangezien onze GPS vanuit België in het verderop gelegen Melides moest toekomen. Terwijl we nog bezig waren, kwam er een jeep aangereden en de bestuurder zwaaide vriendelijk en toen we terugzwaaiden, stopte hij en stapte uit. Gelukkig, of hij zou nogal een post gepakt hebben indien hij eerst uitgestapt was en pas daarna gestopt…Dit echter weer geheel ter zijde. Hij was een Duitser uit Hamburg, ex-zeeman, en hij woonde sinds 14 jaar een paar kilometer verderop de aardeweg. Hij vroeg het één en ander over de camion en vertelde ook dat het geen probleem zou zijn voor ons om daar te blijven staan, omdat de eigenaar van de grond waarschijnlijk wel 200 ha had en schapenkweker was. Op dit moment zat hij met zijn schapen echter een paar kilometer verder.
We stonden middenin de heuvels die bezaaid waren met kurkeiken en ’s nachts kwamen de everzwijnen “ons pelouze” ondersteboven keren. Ja, zo zijn we wel; na een paar dagen beschouwen we de staanplaats als het onze J. We hebben ze nooit gezien, maar ’s morgens zagen we dat de grond omgewroet was, wat een varkensmanieren! Je kon ook zien waar ze het verderop gelegen ondiepe riviertje overgestoken hadden. Jammer, we hadden ze graag eens bezig gezien. Het kan echter ook zijn dat ze afkwamen op mijn nachtelijke geluiden en dat ze dachten dat er concurrenten op hun terrein waren…De stad Grandola was zoals gezegd vijf kilometer verderop, en daar zijn we regelmatig naartoe geweest. De stad is qua oppervlakte behoorlijk groot, maar het eigenlijke centrum is wel gezellig. Ook hier is het zoals in ieder dorp dat je binnenrijdt : overal staan of zitten groepjes mannen samen te praten. Indien je een dorp in België zou binnenrijden en er staan een aantal mannen samengetroept, dan zou je zeggen: er is iets gebeurd! Hier is dit helemaal anders, de mensen zijn gewoon altijd buiten en komen samen om te babbelen. Nog iets wat bij ons ondenkbaar is: mensen gaan gewoon zitten aan een tafeltje op een terras en drinken niets. Ze zitten te genieten van de zon, en de uitbater komt ook niet bij hen om te vragen wat ze drinken. Of als er een groepje van vijf mensen aan een tafeltje gaat zitten, dan is het heel normaal als er maar drie een koffietje drinken en de anderen niets, waarbij elk het zijne betaalt, er worden geen rondjes gegeven. Doordat we dikwijls in Grandola waren zijn we verschillende keren gaan eten, voor de prijs moet je het echt niet laten, een voorbeeld van wat we op een keer gegeten en gedronken hebben : een fles rode huiswijn (4 euro!); olijven, een schapekaasje en brood als aperitiefhapje; als hoofdpla kon je kiezen uit een grote portie of een kleinere, waarbij we uit ervaring wisten dat een kleine nog altijd meer dan groot genoeg is, we namen een “kleine” stoofpot van varkensvlees,aardappelen en witte bonen, een “kleine” kippevleesschotel, waar 2 schnitzels oplagen (verse, niet de diepvriestoestanden) en sla, wortel en frieten, daarna 2 grote koffie’s met een klein gebakje, totaalprijs, wijn inbegrepen : 16,90 euro! De zogezegd “kleine” stoofpot heb ik (E) niet opgekregen, niet van mijn gewoonte…’t Zal ons een gat varen als we weer met de Belgische prijzen zullen te maken krijgen…
Stoofpotje :)
In Grandola is Lieve opnieuw naar de kapster geweest omdat het tijd was voor een nieuw kleurtje.
En toen, in de nacht van 14 op 15 januari was het zover…Nee, niet wat jullie denken, vuile pitoe’s, het heeft gewoon geregend, da’s alles… J. De zondag, de 15e , hebben we in de namiddag enkele buien gehad, de dag daarop echter weer “business as usual”, volop zon. Het was geleden van 22 november in Spanje dat we nog regen hadden gehad. We zijn toch een goeie tien nachten op onze plaats blijven staan en hebben de hele omgeving afgefietst en gewandeld. In de omgeving van Santa Margarida da Serra, een paar kilometer van bij ons vandaan, kon je gerust een aardeweg inslaan en dan tientallen kilometer over aardewegen rijden zonder een dorp tegen te komen, enkel heuvels met kurkeiken, en heel af en toe een drietal huisjes, enkele honderden meter van elkaar. In Santa Margarida zijn we ook een Duitser tegengekomen met een heel speciale camion. Als je denkt dat wij een opvallend voertuig hebben… De camion is een Mercedes van 1960 (!), een voormalige meubeltransportwagen. De kerel is van München, hij is dus een Beier, of een Beieraar, of hoe noem je dat? De camion is zijn enige woning en binnenin is het heel ruim en heel gezellig ingericht, met massieve houten tafel en kasten, gietijzeren (!) kookstoof en houtkachel. Hij heeft zelfs een echte alpenhoorn aan de wand hangen. Het is een heel gezellig ingerichte en mooi onderhouden camion. De opbouw is nog volledig origineel en in aluminium, het meeste schilderwerk had hij zelf gedaan. Volgens mij hadden hij en zijn vriendin een wedstrijdje gaande om,om het meeste piercings en tattoo’s te hebben…, of ze dit schilderwerk ook zelf gedaan hebben, weet ik niet. Aan de overkant van de weg waar ze stonden, is een smidse waar een vriend van hen woont en waar ze ieder jaar een tijdje blijven en onderhoud en restauratie aan hun camion doen. Veel goedkoper dan in Duitsland, vertelde hij. Toen ik hem een vraag stelde over de motor die in zijn camion zat, keek hij echter alsof hij het in Keulen hoorde donderen. Toen ik hem zei dat hij zo niet moest kijken aangezien hij van München was, en niet van Keulen, keek hij alsof hij het in Nürnberg hoorde donderen. Dit was al dichter in de buurt, maar nog altijd geen München…Daar schoten we dus niks mee op en dan zijn we maar verder gefietst. Dit doet er mij trouwens aan denken : wij blijven maar Duitsers en Duitsers tegenkomen. In de plaats van de Portugezen zou ik me stilletjesaan zorgen beginnen maken, zoveel Duitsers…Ofwel is het gewoon één gezellige boel, ex-dictaturen onder elkaar, weetjewel…J. Dit slaat allemaal natuurlijk weer nergens op, maar het is wel goeie bladvulling, weeral bijna een verhaaltje geschreven, zie.
Op een keer zijn we ook naar het mijnmuseum in Lousal gefietst. Daar zijn ze indertijd blijkbaar vollen bak begonnen met het maken van een site op het terrein van een voormalige mijn, maar er is nu nog niet zoveel te zien, en aangezien de financies in Portugal er niet zo goed bij staan, zal het misschien nog wel een hele tijd duren eer daar opnieuw een pak geld aan gespendeerd wordt. Maar, de inkom was zeer goedkoop en de streek was al de moeite om de fietstocht te maken.
Mijnmuseum in Lousal
Maar dwars door een prachtig gebied met kurkeiken zijn ze begonnen met de aanleg van een autosnelweg, ze zijn al begonnen met bruggen, het effenen van het terrein, enz. Gans het boeltje ligt echter ook volledig stil. Mensen die op een prachtige plek woonden, wonen nu met een snelweg aan hun voordeur waar niet aan verder gewerkt wordt.
Op dinsdag 24 januari hebben we in Melides onze GPS afgehaald en de volgende morgen zijn we verder noordwaarts gereden.
Volgende keer : je raadt het nooit: Portugal-Alentejo 4
Internetten in de bibliotheek in Grandola
Santiago do cacem
Winkeltje in Melides,waar we de Gps konden ophalen.
Als de politie u hier op een witte lijn laat lopen,weten ze nog niet of je zat bent of niet :) :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten