Aspen gold: Schotland 4

Op 9 mei reden we verder zuidwaarts en aangezien onze watervoorraad deftig geminderd was, werd het uitkijken naar een plaats waar we water konden tanken. Gedurende de ganse reis hadden we telkens lang genoeg op voorhand kunnen water inslaan, maar nu was het hoog tijd. Dit kwam eigenlijk omdat we heel weinig contact met de bevolking hadden gehad in midden- en noord-Schotland. De Schotten in het zuiden zijn veel socialer dan in de rest van het land. We besloten om te stoppen aan een camping om er te informeren of we er water konden tanken. Dichtbij Blair Castle passeerden we het Blair Castle Caravan Park. We lieten de truck achter aan de weg en gingen aan de receptie ons licht opsteken. Aan een jongedame vroegen we of we tegen betaling onze tanks konden vullen. Dat moest ze even vragen aan haar overste. We hadden er al geen goed oog in aangezien dit Caravan park immens groot was en heel mooi verzorgd. De jongedame kwam ons echter vertellen dat we er konden tanken én dat we niet moesten betalen. Daarop kwam haar overste uit het bureel en zei : “thank you for asking..!”. Ik zei dat ik niet begreep waarom hij dat zei. Hij zei dat de meeste campereigenaars gewoon hun terrein opreden en hun tanks gingen vullen zonder te vragen, de onverlaten…Met volle tanks ging de rit dan verder en we stopten in Pitlochry, een toeristisch stadje, waar we wat inkopen deden en er ons lid lieten maken van de bibliotheek om er te kunnen internetten.

Pitlochry

De dame in de bib vroeg ons of we wilden steunend lid worden, maar we zeiden “nee, gewoon lid, slap lid eigenlijk dus…” Des avonds vonden we weer een kalme staanplaats in een glen in Amulree. De volgende morgen was het beginnen regenen en we vertrokken er weer. Het bleef lichtjes regenen en daar we op een bepaald moment niet ver uit de buurt waren van Balquhidder , maakten we een kleine omweg om naar het graf van de Schotse held Rob Roy te gaan. Aan een oud kerkje vonden we het graf, maar zagen dat ze ons ferm bij ons dingen hadden… De afbeelding van Rob Roy Mc Gregor leek langs geen kanten op Liam Neeson. En dat terwijl het kleinste kind weet dat Liam Neeson den echten is…

Erg teleurgesteld reden we verder richting Falkirk omdat we er de beroemde scheepslift “the Falkirk Wheel” wilden gaan bekijken. Deze lift heeft twee ja, gondels kan je dat noemen, die evenveel wegen en van plaats verwisselen terwijl ze elkaar in balans houden. Op deze manier is er heel weinig energie nodig om boten te versassen. Er is een bezoekerscentrum en het goeie nieuws is, dat je alles gratis kan bekijken.

The Falkirk Wheel

De stad Falkirk ligt in de buurt van Glasgow en Edinburgh en het is er een heel drukke bedoening, een heel goeie reden dus om na het bezoek te maken dat we er wegkwamen. Ergens helemaal te lande rond Muirkirk vonden we een plaats voor de nacht. We hadden er nog een gesprek met een boer die naar zijn schapen kwam kijken. Zoals overal in het UK en Ierland beginnen de boeren, wanneer ze vernemen dat we van België zijn, vol lof te praten over “the Belgian Blue”, een merk van koeien dat heel populair is. De volgende dag reden we tot een paar kilometer van Castle Douglas, een stadje met wat shops en met zowaar echte beenhouwers en bakkers. Op 12 mei reden we enkele tientallen kilometer verder tot dichtbij New Abbey en vonden er een plaats tussen weiden met koeien in plaats van schapen. We maakten er een fikse wandeling en gingen in New Abbey de oude(!) abdij bekijken.

De volgende dag, 13 mei, was het aan het regenen toen een politieauto stopte aan de camion. Ondertussen weten we al wat dat betekent : er heeft een schijtlijster gebeld… En inderdaad : de beide flikken (inclusief kogelvrije vesten en oortjes en microfoons) zeiden dat er iemand gebeld had dat er een gele TANK (!) stond…We hebben wijselijk geen weerstand geboden, waarna ze ons beiden meenamen en ons in de Dumfries County Jail, de gevangenis dus, wierpen. We mochten echter niet langs “START” passeren en ontvingen dus ook geen geld…Wanneer ik dit aan het schrijven ben, weet ik niet hoe Lieve het stelt want zij zit in de vrouwengevangenis. Ikzelf heb hier al heel wat nieuwe vriendjes gemaakt…Mijn beste vriendje is een neger van twee meter, Polleke, bijgenaamd Kunta Kinte…Hij doet niks liever dan spelletjes spelen. Eerst moest ik even wennen aan zijn spelletjes, maar ondertussen ben ik het al wat gewoon en doet het al veel minder pijn als ik ga zitten. Ha, daar zie ik hem juist weer afkomen…Wat heeft hij nu weer mee, een plastieken vuist..? Wat is hij daar nu weer mee van pla…aaaaaaan……???

Okee, ik geef toe dat ik ietwat overdreven heb, dat van die gevangenis en die neger van twee meter is verzonnen,… hij is maar 1,95 meter…Nee, ook dit is geen waar…

Wat echter wel waar is,is dat iemand de flikken had gebeld dat er een gele tank stond! De flikken hadden inderdaad kogelvrije vesten aan en hadden oortjes en microfoons. Ze waren echter heel vriendelijk en kwamen binnen in de camion om een kijkje te nemen. We babbelden een tijdje en ze noteerden onze gegevens. Wij hebben er van onze kant ook niks op tegen, wij weten ook dat ze nu eenmaal moeten komen kijken als ze gebeld worden. Waar ik echter niets van begrijp zijn de mensen die hen bellen. Zij gaan zelf zo afgelegen mogelijk wonen en als ze dan een voertuig zien dat ze niet kennen, dan kakken ze hun broek vol en bellen de flikken. Onbegrijpelijk…De camion had vroeger als brandweervoertuig een kanon op het dak, nog een geluk dat we dat gedemonteerd hebben of ze belden meteen het leger…

De volgende morgen vertrokken we richting Noord-Engeland waarbij we het beroemde dorp Gretna Green moesten passeren. Dit dorp ligt dichtbij de Engelse grens en is bekend vanwege the old blacksmith forge, waar vele koppels trouwen. Oorspronkelijk was dit een plaats waar weggelopen koppels met elkaar konden trouwen. Nu is het wereldberoemd en zijn er tal van shops en een restaurant gebouwd. Het moet heel bekend zijn bij de jappen want vele opschriften staan in twee talen : Engels en Japans. Er liepen nu ook een paar busladingen Japanners rond.