Castilië-La Mancha

Hier zijn we terug met nog wa zever. Er kan soms wel wat tijd tussen zitten omdat het heel moeilijk is om op internet te geraken. In de kleine dorpjes valt er niks te internetten en in de stadjes is er soms Wifi, maar als er al enen is, dan is hij nog beveiligd. Zelden is er zelfs een toeristische informatiedienst te vinden, maar we moen ’t maar weten zekers?

Vanuit Albarracin in Aragon zijn we richting Castilië-La Mancha vertrokken om diene voetballer te zoeken : Don qui sjotte. Amai, deze mop heeft nog nen langeren baard dan Don Quichot zelf! Goe bezig!

We zijn via de kleine baantjes  richting Cuenca gereden en we vallen waarschijnlijk in herhaling, maar, wat een land! Weer door de bergen op prima wegen waar geen kat te bespeuren is. Iedereen kent de Gorges du Tarn en consoorten, maar hier heb je d’er voortdurend en ze hebben waarschijnlijk zelfs geen naam.

Cuenca is een grote stad en daar zijn we doorgereden om een kleine baan te nemen richting Valeria. Aan de rand van de stad zagen we plots onzen eersten Aldi in Spanje en daar hebben we natuurlijk onze provisie aangevuld. Dichtbij Valeria zijn we een aardeweg ingeslagen en hebben ons geplaceerd tussen de bergen. Daar stonden espen (esp= asp in het Engels) in de herfstkleuren en meteen was het duidelijk hoe de verfkleur van de camion (aspen gold) aan zijn naam kwam. Prachtige locatie, en we hadden nog de tijd om diezelfde dag de rotsen te beklimmen en de Romeinse ruines te gaan bekijken. Romeinse ruines, ze kunnen zeggen wat ze willen, nen hoop oude stenen, ja. En waarom moeten ze da altijd zo hoog ontdekken?

Romeinse ruïnes

De espen...

 In de buurt waren tal van wandelpaden en we waren eigenlijk van plan om daar verschillende nachten te blijven, maar het heeft s’avonds en de hele nacht geregend. Als je voornaamste bezigheid bestaat uit wandelen en fietsen, dan heeft het geen zin om te zitten wachten en hopen op beter weer, je moet daar weg.

De volgende morgen zijn we in de regen vertrokken en gereden tot in de buurt van Campo de Criptana. Onderweg zijn we nog gestopt om het kasteel van Belmonte te gaan bekijken. In dit kasteel zijn verschillende films opgenomen o.a. Flesh en Blood met Rutger Hauer. In Belmonte hebben we zowaar een grote beenhouwerij gevonden met toch meer keuze dan de beenhouwerijtjes die we tot dan gevonden hadden. Normaal gezien hebben ze gedroogde worst en ham,  gedroogde worst en ham en en oja, gedroogde ham en worst. Dingen die bewaren dus. Nu hebben we voortreffelijk biefstuk gekocht aan 9 euro per kilo!

Kasteel van Belmonte bij stralende zon :)

In de buurt van Campo de Criptana zijn we weer op een stuk land gaan staan en het valt op dat we ons van langs om verder riskeren en een beroep doen op de 4x4 capaciteiten van de camion.  De camion heeft naast de gewone vitessen zoals een andere camion ook nog 5 veldvitessen zoals een tractor. In de laagste veldvitesse kruipt hij zelfs op ralenti  overal op. Dit was nu ook wel nodig door de regen die er al gevallen was, met zijn 10 ton trok hij deftige sporen in de aardewegen.

In Campo de Criptana hebben we de beroemde windmolens bezocht waar Don Quichot tegen vocht. Op de terugweg naar de camion kregen we weer een lading regen op onze nek. Tegen de avond kwamen we nog een paar gasten tegen die ons een konijn wilden geven die ze uit een val gehaald hadden. Het ding was echter stokstijf, we dachten eerst dat het een opgezet was. Geen idee hoe ge zo’n beest zijne frak moet afdoen, ge kon er iemand de kop mee inslaan. We hebben beleefd geweigerd, we hebben gezegd: ge kunt uw konijnos stekos waar de zon nooit schijntos. Den enen antwoordde:  zekers familios van Jommekos of Filiberkos? Hij had ons alijk verstaan...

Na de tweede nacht dat het weer ferm geregend had, zijn we s’morgens vertrokken. Deze keer hebben we voor het eerst vlakke baan gehad, zo’n 80 km, ’t was weer eens wat anders.We dachten vroeger altijd dat La Mancha uitsluitend uit vlaktes bestond, maar dat is niet zo; je hebt bergachtige, heuvelachtige en vlakke gedeeltes. Nu was het vlakke tweevaksbaan , maar de buitenkanten waren behoorlijk in putten. Gelukkig zat er zogoed als geen verkeer op en we konden gewoon midden de baan rijden en voor nen keer buzze geven (in ons geval is dat 80 à 90 per uur J). Ons doel was Villanueva de los Infantes, een stuk zuidelijker gelegen. Daar aangekomen, zagen we een pijl staan met het teken van “toeristische informatie” erop. Daar we wel op internet wilden, parkeerden we de camion en gingen het centrum binnen. Er was inderdaad een info, maar niettegenstaande het volgens de openingsuren open had moeten zijn, was het dicht. Die Spanjaarden toch, de kapoenen.

Vervolgens liepen we wat rond en plots zag Lieve een bord van een bar/restaurant “El Jaraiz”met daarop : English spoken. Daar we beiden niet bang zijn van spoken, en al helemaal niet van Engelse, gingen we daar binnen. Het bleek een tof cafeetje te zijn en we bestelden beiden een koffie. Lieve vroeg de baas (die het evenbeeld was van Matt Dillon, echt waar, ‘twas hem…euh…gescheten) waar we eventueel op internet konden en na even nadenken zei hij dat hij Wifi had en als we onze laptop meehadden, hij ons zijn beveiligingssleutel zou geven. We hadden hem mee en zo konden we dan toch op het net. We bestelden wat tapas en dan denk je dat dat het enige is wat je zal eten, maar zij komen dan nog af met een aantal bijkomende tapas (zonder extra te rekenen) en heb je toch je buik meer dan vol. Alzo geschiedde en kon Lieve de blog aanvullen. Want ter info, ikkezelf kan wel een hoop zever intikken op een computer, maar dat is het dan ook. Zonder Lieve zou er geen sprake zijn van een blog, ik ken daar geen fluit van. Na enige tijd kwam de baas zijn vader wat praten en die leek wel sprekend op de vader van Matt Dillon zekers. Nu, het was een brave man en hij was zeer trots om ons allerlei info mede te delen en ons zijn “zaakje” te tonen. Allee, zijn restaurantje natuurlijk…

We werden daar goed gesoigneerd en zeiden dat we ’s anderendaags (de zondag) ’s middags zouden terugkomen indien we niet te ver van het stadje een geschikte plaats vonden om te kamperen.

Zo’n 5km buiten de stad zijn we een aardeweg opgereden en hebben we ons op een heuvel geplaatst. Nu bleek dat de grote wielen en dikke banden die we hebben geen overbodige luxe zijn, met de originele wielen en banden zouden we dik in de prijzen gevallen zijn. De roodbruine aarde hier is geen enkel probleem als ze droog is, maar nat plakt ze gelijk mortel en zak je er ferm in, de oude gebouwen zijn er trouwens mee gemetseld.

De zondagmorgen zijn we bij prima weer te voet naar het stadje gegaan via aardewegen waarbij we van langs om hoger liepen door de aarde die aan onze voeten kleefde. Na wat rondgelopen te hebben in het stadje (om die aarde kwijt te raken) zijn we gaan eten in “El Jaraiz”. We zeiden de baas dat hij mocht kiezen wat we zouden eten,dat we de gerechten toch niet kennen. En of het gesmaakt heeft! Toen we wilden weggaan, moest de dienster ons terugroepen omdat de (oude) baas ons een cadeautje wilde geven. We kregen een fles olijfolie, typisch van de streek, cadeau. Wat een brave mensen!

Na nog 2 nachten op dezelfde plaats zijn we verder zuidwaarts gereden, want alhoewel we al redelijk diep in Spanje zitten, heb je nog altijd te maken met een landklimaat : in La Mancha kan het ’s zomers 40 graden zijn, maar ’s winters kan het bitter koud zijn. Zo is het nu zeer wisselvallig weer met koude nachten en regelmatig regen... Volgende keer : Andalusië.

Windmolens van Don Quichot

Villanueva de Los Infantes

Staanplaats