Vanuit La Mancha zijn we op dinsdag 8/11 zuidelijker gereden, Andalusië binnen, onwaarschijnlijk veel olijfbomen gezien. Het is ons een raadsel hoe dit allemaal op dezelfde periode kan geoogst worden. Enkele km van Huelma zijn we een kleine weg tussen de olijfbomen ingeslagen en na enkele km hebben we een plaats gevonden om te staan. In de late namiddag passeerde telkens een jeep en naar goede gewoonte staken we ons hand op. De jeep-mens stak ook zijn hand op, en de volgende dag stopte hij om een praatje te slaan. Hij kon een stuk Frans en wij ook, en gelukkig was het toch wel hetzelfde stuk zekers, anders stonden we daar weer schoon… Hij vertelde dat hij in de olijfsector werkte en dat hij momenteel in een klein huisje woonde een stuk verder om aan de olijfoogst mee te werken, normaal woonde hij in Jaén.
Een olijfje iemand???
Gedurende deze dagen hebben we vele km’s gewandeld en prima weer gehad. We zijn een keer te voet naar Huelma geweest om wat inkopen te doen, in totaal hebben we toch zo’n 30km afgelegd die dag. Om stukken weg af te snijden gingen we dwars door de olijfboomgaarden, waar ze her en der bezig waren aan de voorbereidingen van de oogst. Niettegenstaande Huelma toch al een redelijk groot stadje is, valt er niet veel te beleven, er zit geen ziel in.
De derde avond dat we daar stonden, hadden we alles al afgesloten toen er rond 20u hard op onze deur werd gebonkt. We wipten allebei om het hoogst, want dit is wel het laatste wat je verwacht. Vlug even de zaklamp genomen en de deur geopend en wie stond daar : de jeep-mens. Hij vroeg hoe het ging en zei dat hij granada’s meehad voor ons. Hij gaf ons een plastiekzak met granaatappels. Toen we de zak openden bleken er al enkele granaten ontploft te zijn, we dachten eerst dat ze al eens eerder gegeten waren…
We bedankten hem en bij nader inzien was de schil van enkele appels opengebarsten, vandaar de verkeerde indruk, er was echter niks mis mee. We hadden beiden nog nooit granaatappels gegeten en we moeten zeggen dat dit wel heel lekker is. Ofwel zijn de mensen zo vriendelijk dat ze ons vanalles willen geven, ofwel zien wij er zo hulpbehoevend uit, want als we even terugkijken: eerst kregen we croissants, dan een konijn (dat we geweigerd hebben), dan een fles olijfolie, en nu granaatappels.., benieuwd naar de volgende keer.
Evengoed waren we daar nog enkele dagen gebleven, maar het was een goeie twee weken geleden dat we nog water getankt hadden en we beslisten om verder te rijden en via een watertankplaats te rijden. Inmiddels zijn we zo ver gevorderd in het besparen van water dat we 3 weken zouden kunnen doorkomen met onze voorraad, alles inclusief, de was ook, maar dan is alles leeg. Zover laten we het niet komen natuurlijk, na zo’n twee weken kijken we waar we kunnen bijtanken.
We reden zuidelijker naar Gorafe en gelukkig zijn we beiden geschift genoeg om altijd de moeilijkste weg te nemen, de kleinste kronkelige wegen door de bergen. Nvdr(Lieve): Ja Erwin vindt dit de max al die kleine weggetjes,maar ik ben daar minder voor te vinden,gewoon al het idee dat er een tegenligger vanachter de bocht kan komen… zorgt voor een remspoor…
Wat een schouwspel weeral! Rotspartijen en tafelbergen, ieder moment verwacht je Clint Eastwood op zijn paard te zien opduiken, maar hij had blijkbaar wel iets anders te doen die dag. Wanneer je een foto wil nemen, dan kan je gewoon midden de weg stoppen, je komt toch bijna niemand tegen. En als je iemand tegenkomt, dan is er maar plaats voor één, één van de twee moet achteruit en langs de kant. De mensen maken echter spontaan plaats, dat was met ons Peugeotje in België wel even andersJ.
Sierra Nevada
Volgens onze info konden we water tanken aan een restaurant in Gorafe. Daar aangekomen bleek het adres echter niet te kloppen, waarna we in het gemeentehuis gingen vragen of ze ons de weg wilden uitleggen. Dit wilden ze, en even later waren we ter bestemming. De uitbaatster bleek een jongere versie van Ma Flodder en zei dat ze geen vergunning had van de gemeente om een staanplaats voor campers en watertankplaats uit te baten. Toen we even rondkeken leek ons dat een wijze beslissing van de gemeenteraad…Eerlijkheidshalve moeten we zeggen dat de communicatie in het Spaans wel van langs om beter gaat, maar het is niet vanzelfsprekend, de fout ligt echter bij de Spanjaarden, als wij Spaans spreken tegen hen, dan verstaan ze er dikwijls de ballen van, ze kunnen het dus zelf niet…Dit echter geheel terzijde, we hadden dus geen water en we beslisten om er te gaan tanken in Cullar Baza. Daarvoor hebben we voor het eerst een stuk autosnelweg genomen om de heel eenvoudige reden dat er geen andere weg naartoe is vanuit de richting waar wij waren. Het tanken was echter geen probleem en zo zijn we zuidelijker (voor de verandering) gereden en zijn we gestopt in Olula del Rio toen we er een grote supermarkt opmerkten. Het was hoog tijd om onze voorraad aan te vullen en het klinkt wellicht raar, maar als we nu in een grote supermarkt rondlopen, dan zijn we als een stel kinderen die in een speelgoedwinkel terechtkomen. Als je in een of ander winkeltje binnengaat, dan kan je wel in gedachten hebben: we gaan dit kopen, of dat, maar eens binnen moet je het gewoon doen met wat voorradig is, end of story…
Nu hadden we alle keuze en hebben de diepvries en de frigo kunnen aanvullen. We hebben zelfs Ricard kunnen kopen, wat kan het leven toch mooi zijn…Na zo’n 25 km klimmen vanuit Olula Del Rio hebben we in een bergketen, de Sierra de los Filabres, een plaats gevonden met een ongelooflijk uitzicht over een reeks bergen, het leek wel een maanlandschap met helemaal in de verte de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada, niet te doen. Je kan blijven kijken naar zoiets, het is alsof je in een poster zit. ’s Avonds kwam er dikwijls bewolking opzetten vanuit het noordoosten en het was het zien waard hoe de wolkenformaties gevormd werden boven de valleien om te blijven haperen aan de toppen van de Sierra Nevada. We weten dat het melig klinkt,maar dat was de bedoeling, woehaha, ge moet het maar weten, ge moet het maar nie lezen. Weeral hebben we stevige wandelingen…euh…gewandeld en kwamen in het dorpje Senés te weten dat er in deze landschappen en dorpjes al verscheidene films werden gedraaid o.a. door Jim Jarmush en Sergio Leone.
Volgende keer deel twee van Andalusië, totton.
Cactussen
GR route...
Informatiebord in keramiektegeltjes.