Engeland-Wales

Op 14 mei reden we Noord-Engeland binnen en vonden een plaatsje langs een binnenweg op een paar kilometer van Brampton. We gingen nog even naar het stadje dat overloopt van de beenhouwers, bakkers en pubs, heel anders dan in het nabijgelegen Schotland. De volgende dag vertrokken we er weer en reden dwars door het mooie Lake District.

The Lake District

In deze streek hebben we vroeger nog rondgezworven met de motorfiets. Nu vonden we het er echter heel druk, er was al heel wat verkeer, reeds veel toeristen (caravans en campers), ook op de binnenwegen. Verder zuidwaarts kwamen we in Lancashire  en op 4 km van Burton vonden we een plaats voor de nacht. De volgende dag maakten we nog een wandeling naar Burton om rond de middag opnieuw te vertrekken. Wie goed opgelet heeft, zal zich nog herinneren dat we indertijd de ferry genomen hebben van Santander in Spanje naar Engeland. Terwijl we toen op de boot wachtten, hebben we kennis gemaakt met een zekere Barry en zijn gezin. Toen had hij ons zijn kaartje gegeven en gezegd dat we gerust mochten langsgaan indien we in de buurt waren, dat hij plaats genoeg had voor de truck. Zoiets laten wij ons natuurlijk geen tweemaal zeggen, laten wij ons zoiets geen tweemaal zeggen…De familie woont in Reedley, in de buurt van Burnley in Lancashire en daar zijn we ’s namiddags toegekomen. We werden er hartelijk ontvangen en konden er blijven staan voor de nacht. Des avonds kwam onze gastheer en gastvrouw er nog enen drinken in de camion.

De volgende morgen kregen we nog verse eieren mee en gingen we opnieuw op weg. Opnieuw voor diegenen die goed opgelet hebben : toen we in Wales waren, hebben we indertijd een fantastisch gezin leren kennen. Voor diegenen die niet goed opgelet hebben : vijf bladzijden tegen morgen, ondertekend door mama of papa.

Aangezien deze familie enkele maanden terug ons hart had gestolen, hadden we geen keuze en moesten we wel teruggaan, want we wilden het terug… Van Lancashire reden we opnieuw naar Wales en even na de middag kwamen we op de boerderij aan. We werden er hartelijk onthaald en mochten na een kop thee al onmiddellijk mee met vader Peredur en zoon Dafydd, want zij gingen naar een andere boer, een vriend van hen, om een stier te kopen. Eerst speelde Lieve opnieuw voor kapster en knipte het haar (of althans de rest ervan) van Peredur en mijzelf, kwestie van die stier niet te heel erg te doen schrikken.

Tegen de avond waren we terug “thuis” en moesten we natuurlijk wederom blijven eten bij het gezin om bij te praten. Nu wilde het toeval dat beide ouders, Peredur en Glenda, de volgende morgen, de vrijdag, op weekend gingen vertrekken. Bijna nooit hebben ze de kans om op weekend te gaan, maar Peredur zingt in een koor en met de bus gingen ze naar Colchester in Engeland om wat Engelse oren te teisteren. Lieve en ik besloten om gedurende de dagen dat ze er niet waren, te koken voor de kinderen. Eerst wilde Glenda daar niet van weten, de kinderen konden hun plan wel trekken, zei ze; maar wij stonden er op en zo geschiedde. We mochten hun auto gebruiken en de vrijdagmorgen voerde ik hen naar de bus. Ondertussen ben ik het links rijden volledig gewoon, maar rijden met een auto met het stuur aan de verkeerde kant vergt toch opnieuw enige aanpassing…De volgende dagen gingen we telkens inkopen doen in het stadje Bala en zorgden voor een warme maaltijd ’s avonds. Nu is het zo dat het aanbod in de winkels er veel beperkter is dan in Vlaanderen. Wij, als Vlamingen, eten eigenlijk alles, maar daarginds in Wales is het andere koek (om maar bij de etenswaren te blijven). Zij eten geen rauw vlees (alles moet zelfs volledig doorbakken zijn, ook de steaks), geen paardenvlees, geen kalfsvlees, geen konijn…, om maar enkele dingen te noemen. En als ze dan horen dat wij gehakt eten, rauw vlees dus, dan valt hun mond open. Als ze horen dat we paardengehakt eten, rauw paard dus, dan worden ze met afschuw vervuld…Telkens wanneer iemand naar de boerderij kwam en wij werden voorgesteld, vertelde Eleri, de jongste dochter en paardenliefhebster : ja, en ze eten paardenvlees..! JJ. Nu, we hebben telkens voor een maaltijd kunnen zorgen die fel gesmaakt werd, ook door Gruffydd, de 23-jarige zwaar gehandicapte zoon. Daar ikzelf de zaterdag niet veel kon helpen met het bereiden van de maaltijd, ben ik ’s namiddags nog meegegaan met Dafydd naar weiden op zo’n driekwartier rijden, waar ze schapen hebben zitten. Er was een afsluiting kapot en deze hebben we gerepareerd. De zondagavond kwamen beide ouders terug thuis en ook zij konden Lieve’s kookkunsten wel smaken.

 Aangezien we van plan waren om de dinsdag te vertrekken, kwamen Peredur, Glenda en oudste dochter Lowri de maandagavond nog iets drinken in de camion. Lowri wist er ons van te overtuigen om nog een dag langer te blijven. Zij is namelijk van plan om eveneens een camion om te bouwen naar woonwagen en de volgende dag was er een auction (openbare verkoop) in Doncaster, Engeland van vrachtwagens. Zo kwam het dat wij de volgende dag samen met Peredur reeds vroeg vertrokken naar de verkoop. Wat hier in Wales ook opvalt, is het feit dat iedereen hier honderden kilometer ergens naartoe rijdt alsof het niets is. Zo ook nu : deze verkoop was op zo’n 285 kilometer! Nog iets: wanneer wij spreken over een bepaalde afstand, zeggen we bijvoorbeeld: het is 90 km ver, zij zeggen: het is een uur ver, zij spreken in tijdsduur. Het is natuurlijk wel zo dat wij in België moeilijk in tijdsduur kunnen spreken met al die files…

Die openbare verkoop werd een interessante belevenis en er waren koopjes te doen, maar niet in het soort camions die wij op het oog hadden. Er werd dus niets aangekocht en tegen de avond waren we terug op de boerderij. Normaal gezien zouden we dus de volgende morgen vertrekken…, maar…we hadden het er zo naar onze zin dat we natuurlijk gebleven zijn, zijzelf hadden trouwens ook niets liever. Maar aangezien we zo ongeveer genoeg gewandeld hadden, hebben we aan Peredur gevraagd of we konden helpen. Hij moest niet te lang nadenken…er is altijd werk aangezien ze zo’n 650 schapen, 1000 (!) lammeren van dit jaar en dan nog 100 runderen hebben. Die beesten hebben plaats nodig natuurlijk, en die hebben ze : honderden hectaren…Deze velden zijn niet te vergelijken met de velden in België. Op deze velden kan niets geteeld worden, het zijn bergen eigenlijk met bomen, riviertjes, rotsen, dus het enige waar het goed genoeg voor is, is om er schapen te laten op lopen. De grond zit vol rotsen en keien, er kan niks omgeploegd worden. Het was tijd om de schapen en lammeren een dosis vitaminen en ontwormmiddel te geven en daaraan hebben we kunnen helpen.

effe picknicken...

Nu is het zo dat deze beesten niet netjes komen aangelopen als je ze roept…Dit zijn wilden, die op vele tientallen hectaren lopen en altijd aan het kijken zijn waar ze kunnen ontsnappen. Om ze hun dosis te geven moeten ze dus samengejaagd worden. Dit deden we met zijn vieren, drie te voet en één op de quad erachteraan crossend én een hond die er verstand van had, deze is goud waard eigenlijk. De schapen werden samengedreven binnen een afsluiting die we opgezet hadden en die almaar nauwer werd. Door valdeuren te openen en te sluiten konden we ze één voor één te pakken krijgen en ze hun dosis in de muil inspuiten. Er werd niet bepaald zachtzinnig met hen omgesprongen, maar je had geen keuze, zelf zijn ze ook niet bepaald zachtzinnig, enorm wild en koppig, en sommigen sprongen gewoon op de rug van een ander en zo over de afsluiting, de buggers… Natuurlijk niet op onze rug, maar op de rug van een schaap. Het is niet zo dat we plots over onze schouder keken en dan zagen dat er een schaap op onze rug zat…

Zo hebben we vele dagen geholpen met die schapen…allee, met Glenda en Peredur eigenlijk om die schapen hun vitami… enfin, je begrijpt het wel…Verder heb ik tientallen hectaren grasland gerold met de tractor én de rol natuurlijk…, hebben we geholpen om afsluitingen te zetten, enz…Af en toe gingen we eens samen op stap, zo zijn we eens gaan eten aan Lake Vyrnwy, samen naar Bala, enz…

Etentje aan Lake Vyrnwy

Opnieuw voor diegenen die vroeger goed opgelet hebben : je zal je nog wel herinneren dat Peredur ook nog een twaalftal Alpaca’s (soort lama’s) heeft lopen die de lammeren beschermen tegen vossen en dassen. Wel, op een morgen zagen we plots een baby-alpaca lopen op de weide, een zwartje, resultaat van fucky-fucky (of zoals ze het hier noemen: hanky-panky) tussen een bruine moeder en een roste vader.

Baby Alpaca, 1 dag oud.

We hadden al gezien dat geen enkele andere schapenboer alpaca’s had en hadden al gedacht : zou het eigenlijk wel zo zijn, dat ze vossen verjagen? Maar toen we op een keer de alpaca’s samendreven, hebben we het met eigen ogen kunnen zien. De hond, die anders zo nuttig was bij het samendrijven van schapen, mocht lopen voor zijn leven! De alpaca’s dachten dat het een vos was, trokken zich niks aan van ons en zaten de hond achterna, dat was het enige waar ze oog voor hadden…

We hebben al vermeld dat Peredur zingt in een koor en dat ze nu en dan moeten optreden op verplaatsing. Wel, op een zaterdag zijn we met hem mee geweest naar een trouwmis in Rhyl, aan de noordkust (op een uurtje rijden…), waar het koor moest optreden. Een trouwmis hier in Wales is anders dan bij ons, veel meer to the point, veel korter, er is ook geen altaar trouwens…

Peredur  en collega's

Het koor moest hier enkele hymnes ten berde brengen. Nu is het zo dat ik niks van hymnes ken en al helemaal niks van Welshe. Dat kan je beschouwen als een gat in mijn cultuur, en, ik weet niet hoe het zit met jullie, maar ikzelf heb duizendmaal liever een gat in mijn cultuur, dan een cultuur in mijn gat…Dit echter wederom geheel ter zijde.

Zo vlogen de dagen voorbij en hadden we het bij de familie bijzonder naar onze zin.

We hadden oorspronkelijk de idee in ons achterhoofd om eventueel de twaalf maanden tijdskrediet die we genomen hebben, te gebruiken om te reizen en daarna nog enkele maanden te verlengen tot het einde van het jaar om wat zaken te regelen, enkele detailkes, zoals bijvoorbeeld: waar gaan we wonenJ… Terwijl we te gast waren bij onze Welshe vrienden kregen we echter het bericht dat de regels inzake tijdskrediet ondertussen volledig veranderd zijn, en dat verlenging niet meer mogelijk is… Dit maakt dat we onze “detailkes” dienen te regelen binnen onze twaalf maanden. Zodoende besloten we om zo stilletjesaan te vertrekken en eventueel nog een tijdje in Engeland te blijven en in Frankrijk. Op dinsdag 5 juni zijn we (met bloedend hart) van bij onze vrienden vertrokken. De ouders van Peredur, die we al eens ontmoet hadden, kwamen speciaal af om ons uit te wuiven en we kregen nog een cadeau van hen... Wat een schitterende familie…

cadeautje:  Welshe onderleggers...

We reden zuidwaarts door Wales, behoorlijk down, en het weer had zich aangepast : veel regen. De kleine drie weken die we bij de familie hebben doorgebracht, hebben we schitterend, zonnig weer gehad. De volgende dagen hadden we meer slecht weer, zoals jullie in België trouwens. Aangezien het geen zin heeft om bij regen en wind in de camion te blijven zitten, hebben we de gewoonte om dan een stuk te rijden. Dit had als resultaat dat we na enkele dagen in Zuid-Engeland waren aanbeland en nog altijd was het weer slecht. Op vrijdag 8 juni staken we bij hevige wind het Kanaal over om in Frankrijk te moeten vaststellen dat het weer er even slecht was. Toen zijn we maar meteen naar België doorgereden…Na drie en een halve maand aan de linkerkant van de weg gereden te hebben, wat we ondertussen volledig gewoon waren, is het hier oppassen geblazen…Nu, dit is niet het enige wat aanpassing vergt : na tien kilometer op Belgische bodem, hadden we al 3 omleidingenLL…

De vroeger dan voorziene terugkeer is dus een samenloop van omstandigheden : de veranderde regels inzake tijdskrediet, het barslechte weer én last but not least, het besef dat het toch niet beter kan worden dan hetgeen we meegemaakt hebben in Wales…

Nu gaan we eerst wat zaken regelen, en dan gaan we weer voor een tijd weg, waarheen en wanneer weten we nog niet, we houden jullie op de hoogte..!

Nog enkele foto's:

Lieve met quad

Kalving

woonbootjes

Peredur en Lieve

Eleri,Glenda en Lieve

Staanplaats op de boerderij

Snowdonia National Park

Lake Vyrnwy

Sherborne, Cotswolds, Engeland

Terug "thuis"

Schotland 4

Op 9 mei reden we verder zuidwaarts en aangezien onze watervoorraad deftig geminderd was, werd het uitkijken naar een plaats waar we water konden tanken. Gedurende de ganse reis hadden we telkens lang genoeg op voorhand kunnen water inslaan, maar nu was het hoog tijd. Dit kwam eigenlijk omdat we heel weinig contact met de bevolking hadden gehad in midden- en noord-Schotland. De Schotten in het zuiden zijn veel socialer dan in de rest van het land. We besloten om te stoppen aan een camping om er te informeren of we er water konden tanken. Dichtbij Blair Castle passeerden we het Blair Castle Caravan Park. We lieten de truck achter aan de weg en gingen aan de receptie ons licht opsteken. Aan een jongedame vroegen we of we tegen betaling onze tanks konden vullen. Dat moest ze even vragen aan haar overste. We hadden er al geen goed oog in aangezien dit Caravan park immens groot was en heel mooi verzorgd. De jongedame kwam ons echter vertellen dat we er konden tanken én dat we niet moesten betalen. Daarop kwam haar overste uit het bureel en zei : “thank you for asking..!”. Ik zei dat ik niet begreep waarom hij dat zei. Hij zei dat de meeste campereigenaars gewoon hun terrein opreden en hun tanks gingen vullen zonder te vragen, de onverlaten…Met volle tanks ging de rit dan verder en we stopten in Pitlochry, een toeristisch stadje, waar we wat inkopen deden en er ons lid lieten maken van de bibliotheek om er te kunnen internetten.

Pitlochry

 De dame in de bib vroeg ons of we wilden steunend lid worden, maar we zeiden “nee, gewoon lid, slap lid eigenlijk dus…” Des avonds vonden we weer een kalme staanplaats in een glen in Amulree. De volgende morgen was het beginnen regenen en we vertrokken er weer. Het bleef lichtjes regenen en daar we op een bepaald moment  niet ver uit de buurt waren van Balquhidder , maakten we een kleine omweg om naar het graf van de Schotse held Rob Roy te gaan. Aan een oud kerkje vonden we het graf, maar zagen dat ze ons ferm bij ons dingen hadden… De afbeelding van Rob Roy Mc Gregor leek langs geen kanten op Liam Neeson. En dat terwijl het kleinste kind weet dat Liam Neeson den echten is…

Erg teleurgesteld reden we verder richting Falkirk omdat we er de beroemde scheepslift “the Falkirk Wheel” wilden gaan bekijken. Deze lift heeft twee ja, gondels kan je dat noemen, die evenveel wegen en van plaats verwisselen terwijl ze elkaar in balans houden. Op deze manier is er heel weinig energie nodig om boten te versassen. Er is een bezoekerscentrum en het goeie nieuws is, dat je alles gratis kan bekijken.

The Falkirk Wheel

 De stad Falkirk ligt in de buurt van Glasgow en Edinburgh en het is er een heel drukke bedoening, een heel goeie reden dus om na het bezoek te maken dat we er wegkwamen. Ergens helemaal te lande rond Muirkirk vonden we een plaats voor de nacht. We hadden er nog een gesprek met een boer die naar zijn schapen kwam kijken. Zoals overal in het UK en Ierland beginnen de boeren, wanneer ze vernemen dat we van België zijn, vol lof te praten over “the Belgian Blue”, een merk van koeien dat heel populair is. De volgende dag reden we tot een paar kilometer van Castle Douglas, een stadje met wat shops en met zowaar echte beenhouwers en bakkers. Op 12 mei reden we enkele tientallen kilometer verder tot dichtbij New Abbey en vonden er een plaats tussen weiden met koeien in plaats van schapen. We maakten er een fikse wandeling en gingen in New Abbey de oude(!) abdij bekijken.

De volgende dag, 13 mei, was het aan het regenen toen een politieauto stopte aan de camion. Ondertussen weten we al wat dat betekent : er heeft een schijtlijster gebeld… En inderdaad : de beide flikken (inclusief kogelvrije vesten en oortjes en microfoons) zeiden dat er iemand gebeld had dat er een gele TANK (!) stond…We hebben wijselijk geen weerstand geboden, waarna ze ons beiden meenamen en ons in de Dumfries County Jail, de gevangenis dus, wierpen. We mochten echter niet langs “START” passeren en ontvingen dus ook geen geld…Wanneer ik dit aan het schrijven ben, weet ik niet hoe Lieve het stelt want zij zit in de vrouwengevangenis. Ikzelf heb hier al heel wat nieuwe vriendjes gemaakt…Mijn beste vriendje is een neger van twee meter, Polleke, bijgenaamd Kunta Kinte…Hij doet niks liever dan spelletjes spelen. Eerst moest ik even wennen aan zijn spelletjes, maar ondertussen ben ik het al wat gewoon en doet het al veel minder pijn als ik ga zitten. Ha, daar zie ik hem juist weer afkomen…Wat heeft hij nu weer mee, een plastieken vuist..? Wat is hij daar nu weer mee van pla…aaaaaaan……???

Okee, ik geef toe dat ik ietwat overdreven heb, dat van die gevangenis en die neger van twee meter is verzonnen,… hij is maar 1,95 meter…Nee, ook dit is geen waar…

Wat echter wel waar is,is dat iemand de flikken had gebeld dat er een gele tank stond! De flikken hadden inderdaad kogelvrije vesten aan en hadden oortjes en microfoons. Ze waren echter heel vriendelijk en kwamen binnen in de camion om een kijkje te nemen. We babbelden een tijdje en ze noteerden onze gegevens. Wij hebben er van onze kant ook niks op tegen, wij weten ook dat ze nu eenmaal moeten komen kijken als ze gebeld worden. Waar ik echter niets van begrijp zijn de mensen die hen bellen. Zij gaan zelf zo afgelegen mogelijk wonen en als ze dan een voertuig zien dat ze niet kennen, dan kakken ze hun broek vol en bellen de flikken. Onbegrijpelijk…De camion had vroeger als brandweervoertuig een kanon op het dak, nog een geluk dat we dat gedemonteerd hebben of ze belden meteen het leger…

De volgende morgen vertrokken we richting Noord-Engeland waarbij we het beroemde dorp Gretna Green moesten passeren. Dit dorp ligt dichtbij de Engelse grens en is bekend vanwege the old blacksmith forge, waar vele koppels trouwen. Oorspronkelijk was dit een plaats waar weggelopen koppels met elkaar konden trouwen. Nu is het wereldberoemd en zijn er tal van shops en een restaurant gebouwd. Het moet heel bekend zijn bij de jappen want vele opschriften staan in twee talen : Engels en Japans. Er liepen nu ook een paar busladingen Japanners rond.

Gretna Green

Een paar kilometer verder reden we over de denkbeeldige grens en kwamen zo Engeland binnen, maar dat is voor de volgende keer.

Enkele landschappen:

Gretna green