Awel MERCI

Merci da ge nog altijd naar de blog kijkt. Ja, ge moet niet over Uw schouder kijken, ’t is tegen U daar aan Uw computer.

Ondertussen zijn we hier al enkele maanden de Ardennen onveilig aan het maken.

Devantave

Eigenlijk kijken we nu door rond te reizen op een heel andere manier naar België en naar de Ardennen in het bijzonder. De Ardennen moeten niet veel onderdoen voor een hoop streken in het buitenland. Ook in de Oostkantons hebben we nogal wat kilometers afgelegd. Eigenlijk is deze streek (de Belgische Eifel) Duitsland gescheten (pardon my French). Na de Eerste Wereldoorlog moest Duitsland een stuk grondgebied afstaan aan België voor de geleden schade. Maar nog geen 20 jaar later zei een Duitse kapoen, een zekere Hitler A., “tuttuttut, vroeger was dat stuk Duitsland en daarmee uit”. De bewoners van deze streek werden daardoor terug Duitsers en de mannen moesten dus dienen in het Duitse leger…Na de Tweede Wereldoorlog werden ze echter terug Belgen en werden ze beschouwd als landverraders, ne mens kan zo nogal wat tegenkomen.

Doordat we de vakantie chalet van vrienden konden gebruiken, waren we ook in de gelegenheid om vrienden die ons kwamen bezoeken onderdak te verschaffen. Zodoende hebben we al flink wat logeurs gehad.

Ook hebben we nog altijd kontakt met mensen die we in het buitenland zijn tegengekomen. Den Theo, de eilandbewoner in Portugal, daar schrijven we naar, de mens heeft trouwens gene computer en dus ook  geen emailadres. Ook hebben we al kontakt gehad met Rupert en Lucy, die we in Dorset (Engeland) hebben ontmoet. Maar het meest van al hebben we kontakt met de familie Roberts, de boeren uit Noord-Wales. Zowat om de 14 dagen wordt er gebeld en tussendoor wordt er nog gemaild met hun kinderen. De ouders, Peredur en Glenda, zijn nog niet veel in de gelegenheid geweest om ergens naartoe te gaan. Maar nu is het zo dat hun zoon Dafydd thuis blijft van school om op de boerderij te werken en de zusjes Lowri en Eleri kunnen zorg dragen voor hun zwaar gehandicapte broer Gruffydd (wat niet te onderschatten is). Zo kwam het dat we vorige zondag beide ouders in Zaventem hebben opgehaald na een vlucht vanuit Liverpool. Ze zijn vijf dagen bij ons gebleven en samen hebben we rondgetoerd in de Ardennen waarbij we onder meer het oorlogsmuseum in Bastogne hebben bezocht, een hespenrokerij in de Oostkantons, de Hare Krisjna-pipo’s in Septon, en we zijn ook in Duitsland geweest en in Luxemburg.

Hare Krisjna-pipo's

Oorlogsmuseum

Hespenrokerij...

Op een avond zijn we tevens  blijven plakken in Gent en pas om 3 uur in onze nest gerold…De dag dat we ze terug moesten brengen naar Zaventem hebben we nog wat tijd doorgebracht in Leuven. Gedurende deze dagen zijn heel wat Belgische bieren de revue gepasseerd…

Gedurende het voorbije jaar hebben we veel gezien en fantastische mensen ontmoet. We hebben de landen doorkruist die we wilden zien, waarbij het dikwijls heel anders uitpakte dan we hadden verwacht. Zo zijn we heel blij dat we het binnenland van Spanje hebben doorkruist, maar we zouden niet onmiddellijk de neiging hebben om dit opnieuw te doen. Spanje is een buitengewoon mooi en bergachtig land, maar overal ligt een hoop rotzooi die je op de lange duur de keel uithangt.

Rotzooi...

Noord-Spanje

 

Men kan alleen maar hopen (en dat zal nog wel gebeuren) dat het er even proper wordt als in het noorden van Spanje. Een heel prettige verrassing was Portugal : bijzonder vriendelijk volk, een mooi land, goed weer én goedkoop reizen en leven. Zo hadden we in ons achterhoofd de idee om toen we in Portugal waren een zijsprong te maken naar Extremadura in Spanje, maar daar hebben we van af gezien. Waarom zou je genoegen nemen met Spanje als je Portugal kunt krijgen?

Portugal

Het zuidwesten van Engeland bleek veel drukker dan verwacht. Veel dichter bevolkt en veel meer verkeer dan we dachten. De kustlijn is echter heel mooi. Afgezien van enkele uitzonderingen hadden we niet bijzonder veel kontakt met de bevolking.

Kustlijn,Engeland

 

Zuid-Engeland,Dartmoor...

Wales bleek bijzonder mooi en geestig te zijn. Deze mensen (en in het bijzonder in het noorden) staan open voor buitenlanders en hun cultuur en gewoonten. Daar hebben we dus vrienden voor het leven aan over gehouden.

Ierland is heel geestig en gezellig én de westkust is er zeer mooi. Het reizen en het leven is er echter  niet goedkoop te noemen. Door het verdwijnen van de cottages en de kasten van huizen die ze er gebouwd hebben, heeft het aan authenticiteit ingeboet. De mensen zijn er daarentegen nog even vriendelijk en open en altijd te vinden voor een gesprek.

Ierland

Noord-Ierland is ook geestig, maar nog duurder doordat je er weer in het UK bent met de bijhorende brandstofprijzen.

De ferries die we genomen hebben, namen een flinke hap uit het budget. Vooral de korte overtochten zijn heel duur, daarmee vergeleken is de lange boottocht tussen Spanje en Engeland goedkoop te noemen.

In Schotland hebben we enkel in het zuiden veel kontakt gehad met de bevolking. De natuurpracht  van  de westkant van Schotland, met inbegrip van de Hebriden, is echter buiten categorie.

Schotland

Tijdens de terugtocht door Engeland hebben we veel slecht weer gehad en daar zijn we dus ook vlugger dan gewoonlijk door gereisd. Vroeger hebben we veel met de motor in Engeland rondgetrokken en naar ons gevoel is de bevolking en het bijhorende verkeer er veel toegenomen.

Het mooiste aan deze manier van reizen is dat je de mensen ervaart zoals ze echt zijn. Bij alle andere manieren van reizen moet er betaald worden om ergens te verblijven: B&B, hotel, camping enz. En natuurlijk zijn de mensen dan vriendelijk, je bent hun bron van inkomsten. Wij hebben nooit een cent betaald voor ons verblijf en hebben de mensen gezien zoals ze echt zijn.

Wat de camion betreft, daar kunnen we over zeggen dat hij zijn job bijzonder goed heeft gedaan. Indien iemand ons zou voorstellen om dezelfde trip te maken met een camion zonder vierwielaandrijving, dan zouden we daarvoor bedanken. Dan zouden we verplicht zijn geweest om op de verharde weg te blijven, maar nu hebben we op de meest onmogelijke en prachtige plaatsen kunnen overnachten. Nooit heeft hij ons in de steek gelaten, en heeft zich overal op en over en uit getrokken. Hij is waarschijnlijk tot meer in staat dan wij durven. Toen we ondervonden wat hij zoal kon, hebben we ons van langs om verder gewaagd. We zijn ermee door 40cm modder gecrost, hij heeft in Noord-Ierland met één zijde op zijn buik gehangen, maar overal trok hij zich uit. Wat telkens wel voor wat nervositeit zorgde, was zijdelings op een scherpe helling rijden omdat je eigenlijk geen idee hebt vanaf welke hellingsgraad hij omkantelt, maar waarschijnlijk val je eerder van je stoel dan dat hij omkantelt…

 Door het feit dat hij er uitziet zoals hij er uitziet, is hij een magneet voor vele mensen. Zodoende zijn we met veel mensen in kontakt gekomen. Natuurlijk moet je daar van jouw kant ook voor openstaan. Wij hebben gewoon alles wat gebeurde op ons laten afkomen en daar telkens het beste proberen van te maken.

Voilà zie, dat was het zo’n beetje. Het kan zijn dat er hier of daar in de verhalen wat zever is tussen geslopen, maar dat was echter geheel buiten onze wil… Wij vonden het geestig om de verhalen op de blog te zetten en we hopen van U hetzelfde.

Hartelijk bedankt voor Uwaaaandacht…!

 

Bastogne

in Hotton...

 

Park Chlorophylle in Dochamps

 

Station in Luik...Guillemins

 

 

 

 

 

Engeland-Wales

Op 14 mei reden we Noord-Engeland binnen en vonden een plaatsje langs een binnenweg op een paar kilometer van Brampton. We gingen nog even naar het stadje dat overloopt van de beenhouwers, bakkers en pubs, heel anders dan in het nabijgelegen Schotland. De volgende dag vertrokken we er weer en reden dwars door het mooie Lake District.

The Lake District

In deze streek hebben we vroeger nog rondgezworven met de motorfiets. Nu vonden we het er echter heel druk, er was al heel wat verkeer, reeds veel toeristen (caravans en campers), ook op de binnenwegen. Verder zuidwaarts kwamen we in Lancashire  en op 4 km van Burton vonden we een plaats voor de nacht. De volgende dag maakten we nog een wandeling naar Burton om rond de middag opnieuw te vertrekken. Wie goed opgelet heeft, zal zich nog herinneren dat we indertijd de ferry genomen hebben van Santander in Spanje naar Engeland. Terwijl we toen op de boot wachtten, hebben we kennis gemaakt met een zekere Barry en zijn gezin. Toen had hij ons zijn kaartje gegeven en gezegd dat we gerust mochten langsgaan indien we in de buurt waren, dat hij plaats genoeg had voor de truck. Zoiets laten wij ons natuurlijk geen tweemaal zeggen, laten wij ons zoiets geen tweemaal zeggen…De familie woont in Reedley, in de buurt van Burnley in Lancashire en daar zijn we ’s namiddags toegekomen. We werden er hartelijk ontvangen en konden er blijven staan voor de nacht. Des avonds kwam onze gastheer en gastvrouw er nog enen drinken in de camion.

De volgende morgen kregen we nog verse eieren mee en gingen we opnieuw op weg. Opnieuw voor diegenen die goed opgelet hebben : toen we in Wales waren, hebben we indertijd een fantastisch gezin leren kennen. Voor diegenen die niet goed opgelet hebben : vijf bladzijden tegen morgen, ondertekend door mama of papa.

Aangezien deze familie enkele maanden terug ons hart had gestolen, hadden we geen keuze en moesten we wel teruggaan, want we wilden het terug… Van Lancashire reden we opnieuw naar Wales en even na de middag kwamen we op de boerderij aan. We werden er hartelijk onthaald en mochten na een kop thee al onmiddellijk mee met vader Peredur en zoon Dafydd, want zij gingen naar een andere boer, een vriend van hen, om een stier te kopen. Eerst speelde Lieve opnieuw voor kapster en knipte het haar (of althans de rest ervan) van Peredur en mijzelf, kwestie van die stier niet te heel erg te doen schrikken.

Tegen de avond waren we terug “thuis” en moesten we natuurlijk wederom blijven eten bij het gezin om bij te praten. Nu wilde het toeval dat beide ouders, Peredur en Glenda, de volgende morgen, de vrijdag, op weekend gingen vertrekken. Bijna nooit hebben ze de kans om op weekend te gaan, maar Peredur zingt in een koor en met de bus gingen ze naar Colchester in Engeland om wat Engelse oren te teisteren. Lieve en ik besloten om gedurende de dagen dat ze er niet waren, te koken voor de kinderen. Eerst wilde Glenda daar niet van weten, de kinderen konden hun plan wel trekken, zei ze; maar wij stonden er op en zo geschiedde. We mochten hun auto gebruiken en de vrijdagmorgen voerde ik hen naar de bus. Ondertussen ben ik het links rijden volledig gewoon, maar rijden met een auto met het stuur aan de verkeerde kant vergt toch opnieuw enige aanpassing…De volgende dagen gingen we telkens inkopen doen in het stadje Bala en zorgden voor een warme maaltijd ’s avonds. Nu is het zo dat het aanbod in de winkels er veel beperkter is dan in Vlaanderen. Wij, als Vlamingen, eten eigenlijk alles, maar daarginds in Wales is het andere koek (om maar bij de etenswaren te blijven). Zij eten geen rauw vlees (alles moet zelfs volledig doorbakken zijn, ook de steaks), geen paardenvlees, geen kalfsvlees, geen konijn…, om maar enkele dingen te noemen. En als ze dan horen dat wij gehakt eten, rauw vlees dus, dan valt hun mond open. Als ze horen dat we paardengehakt eten, rauw paard dus, dan worden ze met afschuw vervuld…Telkens wanneer iemand naar de boerderij kwam en wij werden voorgesteld, vertelde Eleri, de jongste dochter en paardenliefhebster : ja, en ze eten paardenvlees..! JJ. Nu, we hebben telkens voor een maaltijd kunnen zorgen die fel gesmaakt werd, ook door Gruffydd, de 23-jarige zwaar gehandicapte zoon. Daar ikzelf de zaterdag niet veel kon helpen met het bereiden van de maaltijd, ben ik ’s namiddags nog meegegaan met Dafydd naar weiden op zo’n driekwartier rijden, waar ze schapen hebben zitten. Er was een afsluiting kapot en deze hebben we gerepareerd. De zondagavond kwamen beide ouders terug thuis en ook zij konden Lieve’s kookkunsten wel smaken.

 Aangezien we van plan waren om de dinsdag te vertrekken, kwamen Peredur, Glenda en oudste dochter Lowri de maandagavond nog iets drinken in de camion. Lowri wist er ons van te overtuigen om nog een dag langer te blijven. Zij is namelijk van plan om eveneens een camion om te bouwen naar woonwagen en de volgende dag was er een auction (openbare verkoop) in Doncaster, Engeland van vrachtwagens. Zo kwam het dat wij de volgende dag samen met Peredur reeds vroeg vertrokken naar de verkoop. Wat hier in Wales ook opvalt, is het feit dat iedereen hier honderden kilometer ergens naartoe rijdt alsof het niets is. Zo ook nu : deze verkoop was op zo’n 285 kilometer! Nog iets: wanneer wij spreken over een bepaalde afstand, zeggen we bijvoorbeeld: het is 90 km ver, zij zeggen: het is een uur ver, zij spreken in tijdsduur. Het is natuurlijk wel zo dat wij in België moeilijk in tijdsduur kunnen spreken met al die files…

Die openbare verkoop werd een interessante belevenis en er waren koopjes te doen, maar niet in het soort camions die wij op het oog hadden. Er werd dus niets aangekocht en tegen de avond waren we terug op de boerderij. Normaal gezien zouden we dus de volgende morgen vertrekken…, maar…we hadden het er zo naar onze zin dat we natuurlijk gebleven zijn, zijzelf hadden trouwens ook niets liever. Maar aangezien we zo ongeveer genoeg gewandeld hadden, hebben we aan Peredur gevraagd of we konden helpen. Hij moest niet te lang nadenken…er is altijd werk aangezien ze zo’n 650 schapen, 1000 (!) lammeren van dit jaar en dan nog 100 runderen hebben. Die beesten hebben plaats nodig natuurlijk, en die hebben ze : honderden hectaren…Deze velden zijn niet te vergelijken met de velden in België. Op deze velden kan niets geteeld worden, het zijn bergen eigenlijk met bomen, riviertjes, rotsen, dus het enige waar het goed genoeg voor is, is om er schapen te laten op lopen. De grond zit vol rotsen en keien, er kan niks omgeploegd worden. Het was tijd om de schapen en lammeren een dosis vitaminen en ontwormmiddel te geven en daaraan hebben we kunnen helpen.

effe picknicken...

Nu is het zo dat deze beesten niet netjes komen aangelopen als je ze roept…Dit zijn wilden, die op vele tientallen hectaren lopen en altijd aan het kijken zijn waar ze kunnen ontsnappen. Om ze hun dosis te geven moeten ze dus samengejaagd worden. Dit deden we met zijn vieren, drie te voet en één op de quad erachteraan crossend én een hond die er verstand van had, deze is goud waard eigenlijk. De schapen werden samengedreven binnen een afsluiting die we opgezet hadden en die almaar nauwer werd. Door valdeuren te openen en te sluiten konden we ze één voor één te pakken krijgen en ze hun dosis in de muil inspuiten. Er werd niet bepaald zachtzinnig met hen omgesprongen, maar je had geen keuze, zelf zijn ze ook niet bepaald zachtzinnig, enorm wild en koppig, en sommigen sprongen gewoon op de rug van een ander en zo over de afsluiting, de buggers… Natuurlijk niet op onze rug, maar op de rug van een schaap. Het is niet zo dat we plots over onze schouder keken en dan zagen dat er een schaap op onze rug zat…

Zo hebben we vele dagen geholpen met die schapen…allee, met Glenda en Peredur eigenlijk om die schapen hun vitami… enfin, je begrijpt het wel…Verder heb ik tientallen hectaren grasland gerold met de tractor én de rol natuurlijk…, hebben we geholpen om afsluitingen te zetten, enz…Af en toe gingen we eens samen op stap, zo zijn we eens gaan eten aan Lake Vyrnwy, samen naar Bala, enz…

Etentje aan Lake Vyrnwy

Opnieuw voor diegenen die vroeger goed opgelet hebben : je zal je nog wel herinneren dat Peredur ook nog een twaalftal Alpaca’s (soort lama’s) heeft lopen die de lammeren beschermen tegen vossen en dassen. Wel, op een morgen zagen we plots een baby-alpaca lopen op de weide, een zwartje, resultaat van fucky-fucky (of zoals ze het hier noemen: hanky-panky) tussen een bruine moeder en een roste vader.

Baby Alpaca, 1 dag oud.

We hadden al gezien dat geen enkele andere schapenboer alpaca’s had en hadden al gedacht : zou het eigenlijk wel zo zijn, dat ze vossen verjagen? Maar toen we op een keer de alpaca’s samendreven, hebben we het met eigen ogen kunnen zien. De hond, die anders zo nuttig was bij het samendrijven van schapen, mocht lopen voor zijn leven! De alpaca’s dachten dat het een vos was, trokken zich niks aan van ons en zaten de hond achterna, dat was het enige waar ze oog voor hadden…

We hebben al vermeld dat Peredur zingt in een koor en dat ze nu en dan moeten optreden op verplaatsing. Wel, op een zaterdag zijn we met hem mee geweest naar een trouwmis in Rhyl, aan de noordkust (op een uurtje rijden…), waar het koor moest optreden. Een trouwmis hier in Wales is anders dan bij ons, veel meer to the point, veel korter, er is ook geen altaar trouwens…

Peredur  en collega's

Het koor moest hier enkele hymnes ten berde brengen. Nu is het zo dat ik niks van hymnes ken en al helemaal niks van Welshe. Dat kan je beschouwen als een gat in mijn cultuur, en, ik weet niet hoe het zit met jullie, maar ikzelf heb duizendmaal liever een gat in mijn cultuur, dan een cultuur in mijn gat…Dit echter wederom geheel ter zijde.

Zo vlogen de dagen voorbij en hadden we het bij de familie bijzonder naar onze zin.

We hadden oorspronkelijk de idee in ons achterhoofd om eventueel de twaalf maanden tijdskrediet die we genomen hebben, te gebruiken om te reizen en daarna nog enkele maanden te verlengen tot het einde van het jaar om wat zaken te regelen, enkele detailkes, zoals bijvoorbeeld: waar gaan we wonenJ… Terwijl we te gast waren bij onze Welshe vrienden kregen we echter het bericht dat de regels inzake tijdskrediet ondertussen volledig veranderd zijn, en dat verlenging niet meer mogelijk is… Dit maakt dat we onze “detailkes” dienen te regelen binnen onze twaalf maanden. Zodoende besloten we om zo stilletjesaan te vertrekken en eventueel nog een tijdje in Engeland te blijven en in Frankrijk. Op dinsdag 5 juni zijn we (met bloedend hart) van bij onze vrienden vertrokken. De ouders van Peredur, die we al eens ontmoet hadden, kwamen speciaal af om ons uit te wuiven en we kregen nog een cadeau van hen... Wat een schitterende familie…

cadeautje:  Welshe onderleggers...

We reden zuidwaarts door Wales, behoorlijk down, en het weer had zich aangepast : veel regen. De kleine drie weken die we bij de familie hebben doorgebracht, hebben we schitterend, zonnig weer gehad. De volgende dagen hadden we meer slecht weer, zoals jullie in België trouwens. Aangezien het geen zin heeft om bij regen en wind in de camion te blijven zitten, hebben we de gewoonte om dan een stuk te rijden. Dit had als resultaat dat we na enkele dagen in Zuid-Engeland waren aanbeland en nog altijd was het weer slecht. Op vrijdag 8 juni staken we bij hevige wind het Kanaal over om in Frankrijk te moeten vaststellen dat het weer er even slecht was. Toen zijn we maar meteen naar België doorgereden…Na drie en een halve maand aan de linkerkant van de weg gereden te hebben, wat we ondertussen volledig gewoon waren, is het hier oppassen geblazen…Nu, dit is niet het enige wat aanpassing vergt : na tien kilometer op Belgische bodem, hadden we al 3 omleidingenLL…

De vroeger dan voorziene terugkeer is dus een samenloop van omstandigheden : de veranderde regels inzake tijdskrediet, het barslechte weer én last but not least, het besef dat het toch niet beter kan worden dan hetgeen we meegemaakt hebben in Wales…

Nu gaan we eerst wat zaken regelen, en dan gaan we weer voor een tijd weg, waarheen en wanneer weten we nog niet, we houden jullie op de hoogte..!

Nog enkele foto's:

Lieve met quad

Kalving

woonbootjes

Peredur en Lieve

Eleri,Glenda en Lieve

Staanplaats op de boerderij

Snowdonia National Park

Lake Vyrnwy

Sherborne, Cotswolds, Engeland

Terug "thuis"